Carlos Amorales in het Stedelijk Museum met 'The Factory'

29 november 2019
Vier of vijf achtereenvolgende zalen vol met zwarte (nacht)vlinders. De enorme zwerm - het zouden er zo'n 23.000 moeten zijn - is neergestreken op de spierwitte muren, de hoge ramen, de lampen en het plafond. De eerste aanblik op deze gevleugelde insectenkolonie is overweldigend.
'Black Cloud' (2007) heet de installatie en het is een van de kunstwerken van Carlos Amorales die te zien is in het Stedelijk Museum Amsterdam. In de vertoning met de titel 'The Factory' krijgen we een beeld van het denkproces van een van de belangrijkste (volgens hen die het kunnen weten) hedendaagse Mexicaanse kunstenaars.
Van de week bezocht ik de presentatie en maakte onderstaand betoog.
Kijk en lees je mee?



Carlos Amorales: 1. 'Mexico City', 2018. Foto: Martijn van Nieuwenhuyzen. 2. 'Peep Show', 2019. Editie geproduceerd door Galería Albarrán Bourdais, foto: Peter Tijhuis. 3. 'Orgy of Narcissus', 2019. Met dank aan de kunstenaar en kurimanzutto, Mexico-Stad / New York, en Nils Stærk Gallery, foto: Peter Tijhuis.
In 'The Factory' zie je van alles. Het is een fascinerend schouwspel en een schoolvoorbeeld van het gebruik van multimedia: tekeningen, textiel- en geluids-installaties, film en video en performances, want dat zijn de middelen die Carlos Amorales inzet om "taal, betekenis en identiteit te onderzoeken" (lees ik bij het begin van de expositie). "Hij werkt regelmatig met maskers, onleesbare codes en collages om zijn eigen auteurschap op de proef te stellen."
Oké, let's do this...

identiteit

De uit Mexico-stad afkomstige Carlos Amorales (1970 en geboren als Carlos Aguirre) studeerde zowel aan de Rietveld-, als aan de Rijksacademie in Amsterdam en begon zijn kunstzinnige carrière in het midden van de jaren ’90 met het creëren van 'identiteits-lenings-projecten'. Dat is een mondvol voor Amorales' onderzoek naar het begrip eigenheid of individualiteit.
Want kan iemand anders jouw identiteit aannemen? En wat gebeurt er dan? De kunstenaar liet maskers van zichzelf maken, die in de boksring werden gedragen door de in Mexico zo populaire show-worstelaars (luchadores). Het land kent een cultus van worstelen, waarbij de sporters - of zijn het acteurs - als ware het superhelden, een valse identiteit aannemen en met een kleurrijk masker hun gezichten verbergen. Amorales fotografeerde de gemaskerde mannen waarbij zij met hun lichaam allerlei emoties uitbeeldden: verbazing, woede, verslagenheid, opwinding. "Maar hoe theatraal de houdingen ook waren, het masker bleef uitdrukkingsloos" (aldus een artikel in Het Parool).

De expositie in het Stedelijk begint niet met dit vroege werk, maar wel met 'Peep Show' (2019). Grote neonlicht-kunstwerken die - zoals de naam al doet vermoeden - een stiekem 'inkijkje' lijken te geven. Één van de werken is een (3-dubbele) blote, gehurkte vrouw en die afbeelding komt later in de tentoonstelling weer terug.




Carlos Amorales: 1. 'Peep Show', 2019. Editie geproduceerd door Galería Albarrán Bourdais, foto: Peter Tijhuis. 2. 'Virtical Earthquake', 2010. 3. en 4. 'Orgy of Narcissus', 2019.
Want ook dát is een repeterende factor bij Amorales: dat veel zich herhaalt, waardoor een decoratief patroon ontstaat. Zoals het enorme 'Orgy of Narcissus'. "De kleurrijke panelen vertellen het verhaal van een held die gevangen lijkt in een narcistische orgie met onverzadigbare klonen van zichzelf." De silhouetten herhalen zich groots en eindeloos op zestig - in het textiellab van het Textielmuseum geweven doeken. En dat bleek zo simpel nog niet. "Zowel de grote hoeveelheid weefsels die gemaakt moesten worden als het uitgebreide kleurenpalet en de achtergrond van het ontwerp waren een interessante uitdaging", lees ik op de website van het Tilburgse museum.

hergebruik en 'memes'

En (ook) hier blijkt uitleg nodig, want de bedoeling van de kunstenaar is niet altijd voor de hand liggend. (Dus citeer ik voor het gemak de verklarende informatie van het Stedelijk). "Amorales onderzoekt met dit kunstwerk het eigentijdse culturele fenomeen ‘memes’: plaatjes en filmpjes die zich verspreiden via social media, waarbij de betekenis razendsnel kan veranderen en zodoende onbegrijpelijk wordt voor buitenstaanders. Memes worden op dezelfde soort manier verspreid als roddels en mythes: telkens wanneer ze worden naverteld, veranderen ze een beetje, om vervolgens een heel eigen leven te gaan leiden. Onderwerpen als dupliceren, anonimiteit en het verloren gaan van auteurschap spelen al langer een rol in het werk van Amorales. Door de opkomst van memes op social media hebben deze onderwerpen een nieuwe urgentie gekregen."

Goed. Dat dus. (Wel) heel indrukwekkend, want het is niet niks zo'n hele zaal vol met die canvassen (zijden doeken). Hier blijkt maar weer dat de kunstenaar niet voor een kleintje is vervaard: hij pakt de dingen groots aan. Veel blijkt gericht op beleving, zo ook 'We'll See How All Reverberates" (2012) of 'we zullen zien hoe alles weerkaatst". Al van verre hoor je het geluid en kun je slechts vermoeden wat je te wachten staat.




Carlos Amorales 1. 'Virtical Earthquake', 2010. 2. en 3. 'We'll See How All Reverberates', 2012. 4. 'Liquid Archive'.
En dat is een ruimte gevuld met twee enorme mobiles. Mobiles à la die van de Amerikaanse (evenwichts-) kunstenaar Alexander Calder, maar dan huge en met bekkens en cymbalen in plaats van gekleurde vrije vormen. Dus slaginstrumenten. In de zaal hangt een rekje met vier zachte drumstokken die de bezoekers mogen hanteren en zodoende ontstaat er een geschal van jewelste. Ronduit spectaculair.
De gedachte achter deze opschudding is als volgt. "De muziek (nou ja, muziek?) die de mobile voortbrengt is een afspiegeling van de gemoedstoestand van bezoekers: maken ze subtiele harmonische ritmes of ontaardt het in een anarchistische chaos van geluid?"

insectenplaag

In veertien zalen in de oudbouw van het museum zie je een groot overzicht van het werk van Carlos Amorales, waaronder dus ook de eerder genoemde en overweldigende invasie, of plaag zo je wilt, van die zwarte motten (nachtvlinders). En dan maar hopen dat bezoekers niet lijden aan een fobie voor dergelijke insecten (en ja, dat bestaat).

Als voorbereiding op de expositie las ik (ook) een artikel in De Volkskrant. De navolgende zin trof mij: "Al deze overnames en citaten, en de theorievorming eronder, maken het werk van Amorales er niet gemakkelijker op. Het gaat van het gebruik van beelden uit de media over in, de in Mexico's uit de hand gelopen drugsoorlog, naar de populariteit van selfies (...) en hoe de digitalisering van dit zelfbeeld ons de hele dag als een onvermijdelijkheid aanstaart."
In dit citaat vond ik herkenning: 'The Factory' is een interessant schouwspel, waar ik - aan de andere kant - toch ook niet zo goed raad mee weet.
Amorales' kunst is intens en met veel verbeeldingskracht: hij is een doordenker. Van het een komt hij op het ander en die associatieve denktrant is voor mij soms moeilijk te volgen. Ik heb genoten van het gepresenteerde, maar vrees tegelijkertijd dat de diepere gedachte mij in enkele gevallen ontgaat.
Iets te vrijzinnig voor mijn concrete brein? Iets te vergezocht?




Carlos Amorales, vier maal 'Black Cloud', 2007. Eerste foto: Peter Tijhuis.
Het zal aan mij liggen...
Ik ben benieuwd hoe het jou vergaat!
'The Factory' van Carlos Amorales is te zien tot en met 17 mei 2020.


-X-


Nu ook in het Stedelijk Museum:
>Hybride sculptuur, hedendaagse beeldhouwkunst uit de collectie, t/m 12 januari (en hier zie je een kleine impressie);
>Chagall, Picasso, Mondriaan e.a. migranten in Parijs, t/m 2 februari (mijn blog lees je hier);
>‘Kleurrijk Japan’, 226 Japanse affiches uit de collectie, (ook) t/m 2 februari;
>Presentatie van de genomineerden voor de Prix de Rome 2019, t/m 22 maart (ik maakte een blog over een van hen, namelijk Esiri Erheriene-Essi);
>Wim Crouwel: Mr. Gridnik, t/m 22 maart

dus voor ieder wat wils....
Fijne dag!


Ga zeker ook kijken naar de geweldige tentoonstellingsaffiches in 'Wim Crouwel, Mr. Gridnik'.
Tekst en (iPhone)foto's: @MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl, behalve waar anders vermeld.

'Mondo Mendini', de wereld van Alessandro Mendini in het Groninger Museum

16 november 2019
You love it or hate it, want een tussenweg lijkt niet mogelijk bij de experimentele vormgeving van Alessandro Mendini. En bij dat 'experimentele' kun je je vraagtekens zetten, want hoe nieuw is experimenteel in zijn geval? Feitelijk deed hij niets anders dan - wel vaak hele verrassende combinaties maken van dát wat al is. "Schaamteloos jatwerk" (las ik ergens*), want op de keper beschouwd hield hij zich vooral bezig met het 'stelen' uit alle kunsthistorische hokjes om dat vervolgens samen te voegen tot iets nieuws.
Edo Dijksterhuis in Museumtijdschrift.

"Met zowel beeldende kunst, als architectuur en design is de variatie van de ruim tweehonderd tentoongestelde objecten enorm", belooft de woordvoerder van het door de onderhavige architect c.q. designer ontworpen Groninger museum. 'Mondo Mendini' toont de buitengewone creativiteit en humor van Alessandro Mendini die Groningen precies 25-jaar geleden "een internationaal vermaarde blikvanger gaf."
Dat zullen we nog wel eens zien... :-)
Kijk en lees je mee?




1. Alessandro Mendini, 'Poltrona di Proust', 1978 - collectie Groninger Museum. Foto: Marten de Leeuw. 2. Entree naar de vertoning. 3. Impressie.
Een ratjetoe aan onverwachte vormen, materialen en allerlei combinaties van kleuren en patronen. Roze, knalgeel, gifgroen, rood en zwart/wit. Meestal hoogglans. Soms symmetrisch en vervolgens juist weer schots en scheef. Geblokt, gestreept en/of geruit. Ook dierenprints deden het goed. Driehoeken, cirkels en vierkanten. 
Vrolijk, balorig en dwars: deze drie kwalificaties zijn van toepassing op alle door Alessandro Mendini (Milaan, 1931 - 2019) gecreëerde objecten en producten. En dat geldt ook voor de door hem ontworpen gebouwen - de ontwerper was van huis uit architect en het beste voorbeeld daarvan is het Groninger Museum zelf. De kunsttempel die dit jaar het 25-jarig jubileum viert op die plek*, namelijk pal tegenover het NS-station, is schoolvoorbeeld van zijn kunnen. Niet dat hij het gebouw helemaal zelf construeerde. Nee, als hoofdbouwmeester nam hij wel het leeuwendeel voor zijn rekening, maar daarnaast vroeg hij enkele toonaangevende collega's - Philippe Starck, Michele de Lucchi en Coop Himmelb(l)au - om een bijdrage te leveren. Et voila: het Grunner Museum als Villa Kakelbont.
Het Groninger Museum heeft een veel langere bestaansgeschiedenis.

Het museumgebouw werd toentertijd niet met overweldigend enthousiasme ontvangen. Op de plannen volgde flink wat tegenstand: inmiddels is deze "snoeptrommel van on-Nederlandse allure" opgenomen in het boek '1001 Buildings You Must See Before You Die'. Zo zie je maar...

"een snoeptrommel van on-Nederlandse allure"

Ter viering van dit heuglijke zilveren jubileum werd Mendini zo'n twee jaar geleden gevraagd om een tentoonstelling samen te stellen: helaas overleed hij op 18 februari 2019. Desondanks is het grootste gedeelte van de vertoning nog van zijn hand: "kort voor zijn overlijden eerder dit jaar selecteerde de grand old man van het Italiaanse design niet alleen tientallen van zijn eigen revolutionaire ontwerpen, maar ook werk van vele andere kunstenaars en ontwerpers", aldus het museum. Te zien zijn werken van Kandinsky, Matisse, Schlemmer, Van Doesburg en Rietveld. Stuk voor stuk meesters van kunst en design die hem tot zijn ingevingen inspireerden. De ontwerper heeft altijd ruimhartig de invloeden van anderen erkend.





Alles Alessandro Mendini, tenzij anders vermeld: 1. 'Tête Géante', 2002. 2. 'Sedia Scivolavo', 1973. 3. Micha Klein, 'Paradise', 1993. 4. 'San Francisco', 2008. 5. Aan de muur: Gerrit Rietveld, 'Rietveld Schröderhuis', 1951 en  'Redesign: Zig Zag Rietveld', 1978.
Mendini huldigde het standpunt dat in de kunst en vormgeving alles al weleens een keer is gedaan. Hij verwierp de pikorde tussen architectuur, vrije kunst en design, dus de zogenaamde 'hoge' en 'lage' kunsten en daarnaast was hij van mening dat alle stijl-stromingen even belangrijk waren (geweest). Het is dan ook om die redenen dat de hele mikmak - wat hem betreft - straffeloos en zonder enige terughoudendheid met elkaar gecombineerd kon worden om daarmee nieuw werk te creëren. En met die visie werd Mendini vanaf de jaren tachtig een van de voormannen van het postmodernisme.

een stijlenclash

Hij lapte het richtinggevende designprincipe aan zijn laars, waar de meeste twintigste eeuwse ontwerpers zich tot de tachtiger jaren wél aan hielden. Want hoezo 'vorm volgt functie'? Waarom zou het ontwerp van een bouwwerk of een product alleen maar gebaseerd moeten worden op de beoogde functie of het uiteindelijk gebruik? Waarom geen - verder onnutte - versiering? Waarom zou je je neerleggen bij gebruiksvoorwerpen die niet meer zijn dan logische minimum-oplossingen voor praktische problemen? Dat is veel te kil en zonder enige emotionele lading, zo redeneerde Mendini.

tussen kunst en kitsch

Een goed voorbeeld van zijn ontwerpvisie is 'Poltrona di Proust' en je zou het misschien niet meteen denken, maar dat is de naam van een stoel. Een vroeg werk van de Italiaanse designer, want hij bedacht dit schreeuwerige statement in 1978. De kitscherige 'fauteuil voor Proust'* heeft de vorm van een overdadige barokstoel bedekt met een kleurig stippenpatroon. Zeg maar gerust hysterisch. (De 'stoffering' is gebaseerd op een pointillistisch schilderij van Paul Signac dat onderdeel uitmaakte van de schilderijen-collectie van Proust). De 'troon' werd een van zijn iconische ontwerpen en staat symbool voor zijn principes van redesign: bestaande vormen opnieuw toepassen én het belang dat hij hechtte aan versiering.
Marcel Proust (1871-1922) was een Frans intellectueel en romanschrijver.





1. 'Nathalie du Pasquier, 'Free Standing', 2018. 2. Anna Gili, 'Cro', 2016. 3. Kazimir Malevich, 'Wit suprematistische kruis', 1920. 4. Alessandro Mendini (voor Alessi), 'Orchestra di Alessandro', 2003. 5. Alessandro mendini, 'Kandissi Sofa', 1980.
Mendini verdiepte zich in de Franse schrijver na het lezen van diens boek 'À la recherche du temps perdu' (Op zoek naar de verloren tijd), een autobiografische roman waarin ook het snobisme van de Franse elite rond 1900 aan de orde werd gesteld. Koren op de molen van Mendini: zijn leunstoel was (is) een aanklacht tegen de zogenaamde 'goede smaak'. Want is het kunst of is het kitsch? Is de stoel een kunstwerk of een gebruiksvoorwerp?

een combi van Bauhaus en Walt Disney

Een creatief manusje-van-alles. Allround vrijdenker en ontwerper van de meest uiteenlopende producten. Van de vrolijke en bestseller kurkentrekker 'Anna G.' voor Alessi, coole skateboards voor het hippe streetstyle-merk Supreme en een bushalte in Hannover. Hij was bladenmaker (Casabella, Modo en Domus); architect (hij ontwierp naast het Groninger Museum ook gebouwen in Japan, Zuid-Korea en thuisland Italië) en interieurvormgever (waaronder de binnenkant van een NS-Koploper-treinstel). Voor al zijn projecten tijdens zijn lange designersloopbaan geldt: altijd kleurrijk, vrolijk en speels. Ongecompliceerd, want als postmodernist was hij nooit op zoek naar een diepere betekenislaag. Het is wat het is.

de spelende mens

"Weg met het dogmatische modernisme. Weg ook met de eeuwige drang tot vernieuwing en vooruitgang. En vooral weg met de vreugdeloze vormen en kleuren. Leve de fantasie en de emotie. Leve het leven!" aldus Jeroen Junte in het bij de expositie uitgebrachte magazine en spijker op z'n kop, want precies dát is wat Alessandro Mendini voor ogen had én de indruk die bij mij achterbleef na het zien van de vrolijke expositie. Weinig tekst, veel kijkplezier.
Een liefdevolle ode aan een designlegende.




1. zaaloverzicht. 2. Gerrit Rietveld, 'Maquette van Philips-paviljoen voor de Wereldtentoonstelling in Brussel', ca. 1957/58. 3. Alessandro Mendini, 'Mania' 2008. 4. Pierluigi Calignano, 'Scultura 2', 2007. 
Raad ik je aan om de expositie in het Groninger Museum te gaan bezoeken? Dat bepaal je (natuurlijk vooral) zelf naar aanleiding van de allereerste zin in dit blogbericht. Want: do you love it or hate it? Zeg het maar?
Ben je een designliefhebber? Een interieurjunkie? Een woonverslaafde? Of ben je gewoonweg iemand die geïnteresseerd is in ontwerpgeschiedenis? Ga dan zeker kijken... en dat kan tot en met 5 mei. Nu verlengd t/m zondag 30 augustus 2020!


-X-


And by the way: het Groninger Museum heeft meer te bieden...
Gastconservator John Veldkamp die geweldige glas- en keramiek-stillevens maakte voor 'Pronkjewails' en die zijn te zien t/m 9 mei 2021.



1.Een van de zalen van 'Presence' van Daan Roosegaarde. 2. Yours trully in een van de versies van Proust fauteuil. 3. Groninger Museum. Foto: Erik en Petra Hesmerg. 2014.
Tekst en alle (iPhone)foto's ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl (tenzij anders vermeld).

Intens Mexico in het Cobra Museum: over Frida Kahlo, Diego Rivera en vele anderen

9 november 2019
In de tentoonstelling 'Intens Mexico: politiek, identiteit, seks en dood' maken we kennis met moderne Mexicaanse kunst vanaf, pak 'em beet, zo'n honderd jaar geleden. Het is een levendige vertoning: kleurrijk, warmbloedig en gepassioneerd, mystiek en symbolisch. Vol emotie, net als het land zelf. Denk je Mexico, dan denk je aan de stranden van Acapulco, taco's en tortilla's, 'feestelijke' doodskoppen, de muur van Trump en aan de zeer tot de verbeelding sprekende kunstenaar Frida Kahlo.

In de tentoonstelling in het Cobra Museum in Amstelveen krijg je een inkijkje in de veelzijdige aard van de samenleving in dit grote Noord-Amerikaanse land.



1. Frida Kahlo 'Los Cocos', 1951 Collection Museo de Arte Moderno/INBAL-Secretaría de Cultura © 2019 Banco de México, Diego Rivera & Frida Kahlo Museums Trust. 2. Impressie. 3. Olga Costa 'La vendedora de frutas', 1951 Collection Museo de Arte Moderno/INBAL-Secretaría de Cultura.
Want Mexico is een land van uitersten. Zeg maar gerust mega divers, zowel qua flora en fauna, klimaat, bevolkingssamenstelling, tradities, rituelen, gebruiken en gewoonten. Kan ook niet anders, want het is immens groot: net zo groot als heel West-Europa. Het is het grootste Spaans-sprekende land ter wereld.
Door de Spaanse overheersing in de 16e eeuw is er een mengelmoes ontstaan van inheemse volkeren (nog vaak indianenstammen genoemd) en de vroegere kolonialisten: tegenwoordig is ongeveer 80% van de inwoners daarom mesties*. De andere 20% wordt tot de oorspronkelijke inheemse volkeren gerekend en die wonen voornamelijk in Zuid-Mexico. Het zijn nakomelingen van de Azteken, Maya's, Tolteken, Zapoteken, Chichimeken en de Mixteken (leer ik van W).
een persoon geboren uit een Europese, vaak Spaanse of Portugese, én een inheemse ouder. In bredere zin wordt iedereen van gemengde etnische afkomst wel mesties genoemd.

veel teken

Wij kennen het land van de tequila en margarita's, nacho's (lekker met guacamoleen tortilla's. Grotendeels katholiek, maar dan doordrenkt met - soms duistere - inheemse rituelen en zwarte magie. Hoogtepunt in het jaar is de Día de Muertos*, je weet wel: met al die skeletten en doodskoppen, want de bevolking is geobsedeerd door de dood en gefascineerd door de hel.
Mexico staat bekend als narcostaat. Én uit de berichtgeving in het Journaal over de grootschalige corruptie, het geweld van de drugsoorlogen, de grote verschillen tussen arm en rijk. Héél veel armen en een paar héél erg rijken. Van de straatkinderen en het machismo. De laatste jaren is er veel te doen rondom (illegale) migratie richting de Verenigde Staten met als gevolg de muur van Trump. En daarmee is het beeld van het hedendaagse Mexico wel zo'n beetje geschetst.
* De Dag van de Doden valt op 1 en 2 november, gelijk met de westerse Allerheiligen en Allerzielen.




1. David Alfaro Siqueiros, 'The revolutions give back culture', 1958. 2. Het 'altaar' in het kader van de Dag van de Doden. 3. Raúl Anguiano, 'De Doorn', 1952. 4. Diego Rivera, 'Portret van Lupe Marín', 1938.
Bueno. We gaan het hebben over Mexicaanse beeldende kunst en wel die van de 20ste eeuw. Na een bloederige revolutie aan het begin van die eeuw richtte een generatie jonge kunstenaars zich op het volkseigene en maakte kunst waarin allerlei politieke, historische en traditionele thema's aan de orde werden gesteld. Die kunst was absoluut niet abstract, zoals in Europa steeds vaker het geval was. Integendeel, zij schilderden het 'echte' leven van de vaak straatarme boeren, burgers en buitenlui. "Zij verbeeldden nieuwe archetypes uit de bevolking: de moeder, de boer, de revolutionaire soldaten (zowel mannen als vrouwen), de onderwijzer en het proletariaat." Sociaal realisme met vleugjes kubisme en expressionisme voor extra vuur (aldus Sandra Smets in het NRC).

Politiek en Identiteit

Er waren schilders - waaronder Diego Rivera - die beroemd werden om hun strijdvaardige, propagandistisch muurschilderingen, waarin zij de idealen van de revolutie roemden. Anderen schilderden hun hersenschimmen, gebaseerd op de fixatie op dood en verderf. "De Mexicaanse interesse in het onderbewuste vloeit voort uit de oude tradities, geloofsovertuigingen en ceremonies die nog steeds deel uitmaken van het dagelijkse leven en die ook verband houden met de dood." Want in 'hel en verdoemenis' komen de onderbewuste driften en het instinctieve geweld tot uitdrukking en dat leidde tot een voorkeur voor het surrealisme.

Seksualiteit en Dood

Uit de collectie van het Museum voor Moderne Kunst (Museo de Arte Moderno) in Mexico Stad zijn 46 schilderijen en foto's uit de 20ste eeuw overgekomen. Of beter gezegd: uitgeruild, want sinds 7 november genieten de inwoners van de Mexicaanse hoofdstad van canvassen uit de collectie van het Cobra Museum in een tentoonstelling genaamd 'Cobra, serpiente de mil cabezas', die het afgelopen jaar (met de titel 'Cobra 70, een meerkoppige slang') in het Amstelveense museum te zien is geweest.




1. Nahum B. Zenil, 'Ik en ik', ongedateerd. 2. zaaloverzicht. 3. Graciela Iturbide, 'Zonder titel (uit de serie Frida Kahlo's badkamer), 2006. 4. Zaaloverzicht.
Een groot deel van de in Amstelveen getoonde kunst is onderdeel van het nationale erfgoed en wat Vincent van Gogh is voor Nederland, is Frida Kahlo (1907-1954) voor Mexico. Een vrouw met een faam van haast mythisch proporties. Selfie queen van de twintigste eeuw (meer dan 55!). Want wat is dat toch met die vrouw? Waarom is iedereen - ikzelf incluis - altijd zo vol waardering als het om deze artieste gaat, zonder dat we haar kunst goed kennen? (Tenminste? Dat geldt voor mij).

beklagenswaardig levensverhaal

Heel waarschijnlijk heeft die bewondering te maken met haar vrijgevochten geest en de onderwerpen van haar schilderijen die zijn doordrenkt met haar eigen, nogal beklagenswaardige levensverhaal. Want inmiddels genoegzaam bekend (maar toch nog maar even in telegramstijl...). Kinderverlamming op haar 6e, een busongeluk als zij nauwelijks 18 jaar is (waardoor zij mank liep, jarenlang gekluisterd was aan bed en een stalen korset droeg die haar gehavende wervelkolom moest ondersteunen). Een stormachtige verhouding en later een idem dito huwelijk met (de eerder genoemde en nogal ontrouwe) kunstenaar Diego Rivera. En tenslotte - na de amputatie van haar rechterbeen en een leven vol pijn - haar vroegtijdige dood op 47-jarige leeftijd.

Tot zover dit tranendal. Eerlijkheidshalve moet worden gezegd: in de tentoonstelling 'Intens Mexico' zie je slechts één kunstwerk van Frida Kahlo: een stilleven(tje) genaamd 'Cocos' (een 'late', nl. uit 1951) met een 'huilende' kokosnoot (kijk maar). Wel de eerste Kahlo sinds 25 jaar die in Nederland te zien is. (Wat het dan weer goed maakt) ik zag meerdere werken van Diego Rivera en die troffen mij heel aangenaam.
Je kunt deze expositie zien als een aanloopje naar een voor mei 2021 (!) geprogrammeerde vertoning genaamd 'Frida Kahlo and Diego Rivera, Masterpieces from the Gelman Collection'.
Maar hoe zit het dan met Assen? Want (ook) het Drents Museum promoot al enkele maanden hun Frida Kahlo-expositie, Viva la Frida! die oorspronkelijk gepland stond voor maart 2021, maar vervroegd is naar oktober 2020. Is hier sprake van een wedloop?



1.Diego Rivera, 'Portret van Cuca Bustamante', 1946. 2.Impressies van de expositie. 3. Diego Rivera, 'Portret van Paul Antebi', 1955.
De website van het Cobra Museum biedt uitkomst: beide musea tonen ieder voor zich kunstwerken van Frida Kahlo uit twee verschillende collecties. Blijkbaar zijn de Gelman Collection samen met de Dolores Olmedo collectie de belangrijkste verzamelingen van het werk van de kunstenaar. In Amstelveen zien we in 2021 schilderijen uit de eerste; in Assen kunnen we vanaf najaar 2020 naar canvassen uit de Dolores Olmedo collectie kijken. En met die twee exposities zal een groot deel van het hele oeuvre van Frida Kahlo in Nederland te bewonderen zijn.

Met 'Intens Mexico' komen we al een beetje in de stemming...
Te zien t/m 29 maart 2020.
(Maar dat ene repeterende deuntje. Zouden jullie niet nog twee of drie extra nummers kunnen toevoegen aan de playlist?)


-X-


Fijn weekend!

Op de achterkant van het Cobra Museum Magazine (najaar/winter 2019) deze oproep: "bring this page with you when visiting the exhibition ↑ voor een korting van € 3,-".
Dus anderhalf jaar bewaren ....(?) 
Tekst en alle (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl, tenzij anders vermeld.

Auto Post Signature

Auto Post  Signature