'Rembrandt's Social Network' in Museum Het Rembrandthuis

30 januari 2019
Heb jij veel Facebook-vrienden? Het populaire 'sociale smoelenboek' kent een onderscheid tussen vrienden en kennissen, maar niet veel mensen hebben hun volgers op die manier gerubriceerd. Zoals ik. Ook bij mij is iedereen 'vriend', maar dan wel tussen aanhalingstekens.
In het Amsterdamse Museum het Rembrandthuis doken ze in het sociale netwerk van Rembrandt van Rijn. Want, ondanks de mare dat onze nationale schilder-trots een norse, eigenzinnige en berekenende man zou zijn geweest, was het geen eenzaam genie of contactgestoorde einzelgänger. Hij had wel degelijk mensen om zich heen: zijn familie, (jeugd-)vrienden, kompanen, amices, zakenrelaties, begunstigers.
Wie behoorde tot Rembrandt's peergroup en vooral: waarom?

Op vrijdag 1 februari opende de tentoonstelling 'Rembrandt's Social Network: familie, vrienden en relaties'. Ik kreeg een kijkje in de keuken van Rembrandt's inner circle en van dat huisbezoek doe ik hier melding.
Lees je mee?


1. Jan Lievens, Portret van Rembrandt, ca. 1629, olieverf op paneel, 57 x 44 cm, Rijksmuseum, Amsterdam (particuliere bruikleen). Foto: ©Museum Het Rembrandthuis. 2. Ecogram, oftewel schematisch voorstelling van het sociale netwerk van Rembrandt van Rijn in Museum Het Rembrandthuis. 
Het zal je niet ontgaan zijn: 2019 is uitgeroepen tot landelijk themajaar over Rembrandt & de Gouden Eeuw (ja, waarom zou je je beperken tot Rembrandt...?). Reden voor alle feestelijkheden is Rembrandt's dood 🤔 350 jaar geleden. 
Logisch dat Museum Het Rembrandthuis - gevestigd in een monumentaal pand hartje Amsterdam - focust op het persoonlijke leven van de kunstschilder, want in het imposante huis aan de Jodenbreestraat heeft Rembrandt tussen 1639 en 1658 gewoond en gewerkt. Daar was zijn atelier en ontving hij zijn gasten. Het huis vertelt het verhaal van Rembrandt als mens, echtgenoot en minnaar, vader, kunstenaar, leermeester, verzamelaar en ondernemer.  

bloedvrienden en échte vrienden

Je zou Rembrandt (Leiden, 1606 - Amsterdam, 1669) met recht een workaholic kunnen noemen, leer ik van Hoofd Collectie, Epco Runia van Het Rembrandthuis. Hij hield tijdens de, voor de verzamelde pers verzorgde rondleiding een met anekdotes doorspekt praatje over de expositie. Over dat de kunst bij de Hollandse Meester altijd op de eerste plaats kwam en dat Rembrandt daarin best wel (...) ver ging. "Rembrandt was geen kroegenloper, er wordt gezegd dat hij daarvoor te krenterig was. Om te socializen ging hij het liefst wandelen, want dat kost immers niks. En dat Rembrandt niet veel investeerde in een goede relatie met de 'betere kringen' (oftewel de bobo's), maar dat hij zich liever omringde met mensen met verstand van kunst.

via via en old school boys network

Wilde je succes hebben in de zeventiende eeuw - voor wie dan ook - dan was je sociale netwerk van levensbelang (en what's new?). "Hij had familie (ook wel 'bloedvrienden' genoemd), vrienden en relaties die hem hielpen, die zijn kunstwerken kochten, die hem geld leenden, die hem artistiek uitdaagden en inspireerden. Zonder hen was Rembrandt nooit zo’n groot kunstenaar geworden."





1. Jan Lievens, 'Heilige Hieronymus', 1631. 2. Rembrandt, 'Gezicht op de Montelbaenstoren te Amsterdam', 1650-55. 3. Rembrandt, Portret van Titus, ca. 1660, olieverf op doek, 81,5 x 78,5 cm, Baltimore Museum of Art (The Mary Frick Jacobs Collection). Foto: Museum Het Rembrandthuis. 4. Roelant Roghman, 'Rivierlandschap met pont nabij Amsterdam', ca. 1650-70. 5. Karel van der Pluym, 'Geleerde in zijn studeervertrek', 1655. 
In de tentoonstelling zie je voorbeelden van Rembrandt's belangrijkste relaties, onderverdeeld in vijf categorieën. Het begint met zijn jeugdvrienden, zoals met het 'wonderkind' Jan Lievens, die op jonge leeftijd (14 jaar) al heel succesvol was met zijn teken- en schilderwerken. Leeftijdsgenoot, net als Rembrandt ook in Leiden geboren en ook in de leer geweest bij Pieter Pietersz. Lastman, schilderde Lievens in 1929 een portret van Rembrandt. "Jong, uitdagend en behoorlijk overtuigd van zichzelf." Rembrandt, dan hé. Een jongeling van circa 22, 23 jaar oud.

warme en koude kant

In 'bloedvrienden' leren we dat familiebanden het aller belangrijkste waren in de 17de eeuw. Voor het lenen van geld, het opzetten van een bedrijf en het vinden van klanten was je vooral aangewezen op familie. De gun-factor was hoog en 'van je familie moet je het hebben', toch? 
Na zijn verhuizing naar Amsterdam kon Rembrandt's eigen familie in Leiden weinig meer voor hem betekenen, maar hij trouwde - nog nét geen 28 jaar - met Saskia (van) Uylenburgh en werd daarmee opgenomen in een familie van invloedrijke "burgemeesters, predikanten en professoren met uitstekende contacten." Saskia's neef Hendrik Uylenburgh was kunsthandelaar en lid van de doopsgezinde gemeente en hij introduceerde Rembrandt in die (kerkelijke) kringen.
Via via kreeg Rembrandt tal van opdrachten en schildert hij iedereen die er toe deed in Amsterdam. Een portret kostte toen zo'n 500 gulden en dat was ongeveer 1,5 jaarsalaris van een onderwijzer. 

selfie-koning  

Met zijn eigen gezin had Rembrandt een innige band, zowel op het persoonlijke vlak, als zakelijk. Ook stonden zijn geliefden regelmatig model (ze waren immers in de buurt) en dat leverde hele intieme, informele voorstellingen op. Hij portretteerde o.a. vrouw Saskia, zoon Titus en huishoudsters/concubines Geertje Dircx en Hendrickje Stoffels. Hoogtepunt in de tentoonstelling is Rembrandt's portret van Titus als jongeling. Deze bruikleen uit Baltimore Museum of Art is nooit eerder in Europa te zien geweest.
En nog een parallel met de hedendaagse social media: Rembrandt staat vooral ook bekend als selfie-koning. Hij maakte heel veel zelfportretten: een genre dat sowieso erg populair was in het Nederland van de 17de eeuw.





1. Schilderij 'Portret van Saskia Uylenburgh' geschilderd in Rembrandt's atelier (mogelijk door Abraham van Dijck), ca. 1652. 2. Rembrandt, 'Portret van Titus', ca. 1656. 3. Christiaen Jansz Dusart, 'Jonge man bij kaarslicht', 1645. 4. Bijdrage van Rembrandt in een zgn. 'alba amicorum' (vriendenboekje of poëziealbum). 5. Roelant Roghman, 'Berglandschap', 1642-1686.
Naarmate Rembrandt ouder werd, zocht hij steeds vaker vakgenoten op. In de tentoonstelling worden ook een paar van die kunstenaarsvrienden genoemd (en zie je werk van hen). Hun gedeelde interesse was kunst en daarover werd veel en langdurig gedelibereerd. En - zoals gezegd - nam Rembrandt zijn collega's en bevriende leerlingen vaak mee uit wandelen (i.p.v. naar het café te gaan) en zo'n gelegenheid werd dan aangegrepen om in en rondom Amsterdam te schetsen en tekenen.

Rembrandtesk schilderen

Ook met de kunstkenners, recensenten en verzamelaars onderhield de pragmatische Rembrandt banden. Zo ook met Jan Six, voorouder van de Jan Six die van woensdag 30 januari t/m zondag 3 februari om 22.45 uur op NPO 2 het programma 'Six over Rembrandt' presenteert. Kijktip! 
Tot slot komen ook de 'ware vrienden' aan bod. Degenen die je pas écht leert kennen in tijden van nood. Geldnood in het geval van Rembrandt, want vanaf 1652 keerde het tij en moest de kunstschilder al zijn bezittingen verkopen. "In deze periode is hij geholpen door een paar trouwe vrienden, waaronder verzamelaar Abraham Francen voor wie Rembrandt een bijzondere portretprent maakte."

(g)een allemansvriend

Naast het persoonlijke portret van zoon Titus, zijn ook de alba amicorum, oftewel 'vriendenboekjes' én het 'Pandora' van Jan Six (de 1ste) blikvangers in de tentoonstelling. In de Pandora, feitelijk een soort notitieboekje, staan allerlei wetenswaardigheden en wijsheden rondom het begrip vriendschap.
Hoe toepasselijk op een tentoonstelling over échte vrienden vrienden....


1. Rembrandt, Portret van Jan Six, 1647, ets, droge naald en burijn, staat IV (4), 245 x 191 mm, Museum Het Rembrandthuis, Amsterdam. Foto: © Museum Het Rembrandthuis. 2. zaaloverzicht met Rembrandt's 'Portret van Arnold Tholinx', 1656.  
"Rembrandt's Social Network' is een expositie over "een goede buur en een verre vriend". Hoeveel Facebook-, Twitter- en Instagram-vrienden zou Rembrandt nu hebben, als hij in dit tijdperk had geleefd? Wat denk je?

De tentoonstelling in Museum Het Rembrandthuis is te zien van 3 februari t/m 19 mei.
Kijk even op de site voor bezoekersinformatie.


-X-


Meer Rembrandt? (Dit jaar onvermijdelijk...). "Rembrandts leven en werk worden gevierd met het Rembrandt Festival, gratis en voor iedereen toegankelijk in de Amsterdamse Jodenbreestraat.
Op zaterdag 2 februari 2019 van 12.00 tot 21.00 uur kun je 'bij Rembrandt in de straat' terecht voor een straatfestival met artistieke odes aan de Hollandse meester (met allerhande activiteiten, zoals optredens, interviews met kenners, het naschilderen van De Nachtwacht én met veel selfie-mogelijkheden).
De NOS maakt speciaal voor deze gelegenheid het programma 'NOS: Opening Rembrandtjaar', dat dezelfde dag wordt uitgezonden tussen 21.25 en 22.20 uur op NPO 1.


Tekst en (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl, tenzij anders vermeld.

De 64ste editie van BRAFA Art Fair in het Brusselse Tour & Taxis

26 januari 2019
We hebben hetzelfde 'geboortejaar', want de eerste BRAFA Art Fair werd in 1956 georganiseerd (tja :-). Toen nog in een (achteraf-)lokaal genaamd 'zaal Arlequin van de Galerij Louiza' met 20 standhouders: inmiddels uitgegroeid tot een internationale kunstbeurs van naam. Een van de oudste in zijn soort.
Voor de 2019-editie, van 26 januari t/m 3 februari in het Brusselse Tour & Taxis, hebben de 133 deelnemende galerieën en kunsthandelaren uit 16 landen de mooiste, zeldzaamste en/of kostbaarste stukken uit hun collecties geselecteerd om aan het hooggeëerde publiek te vertonen. Bij de vorige aflevering maar liefst 65.000 bezoekers, mind you. En voor ieder wat wils, want de verkoop-tentoonstelling biedt "een subtiel evenwicht tussen traditie en nieuwigheden."

Afgelopen week bezocht ik de prestigieuze Brafa in de hoofdstad van onze zuiderburen en ik kwam er volop aan mijn trekken. Dat enthousiasme wil ik maar al te graag met je delen en daarom schreef ik het navolgende ooggetuigenverslag. Lees je mee?
(En ga dan vervolgens - indien mogelijk - vooral zelf kijken).


1. 'SFG', uit de serie 'Scapegoating Pictures' 2013, Foto: Gilbert & George, White Cube en Albert Baronian. 2. Gilbert & George, Foto: Brafa Art Fair, Foto: Gilbert & George.
Een Belgische kunstbeurs met een Brits tintje (dus met dat hele Brexit-gedoe heel actueel...). Zo refereert het Brafa-persbericht aan de Beatles-hit "Will you still need me, will you still feed me, when I’m sixty-four?" (van de elpee 'Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band'). Daarmee verwijst de informatie naar het feit dat de beurs voor de 64ste* keer wordt gehouden.
Voor de cijferaars onder ons. De beurs is in haar geschiedenis in een enkel jaar twee keer gehouden: vandaar de 64ste editie (en niet de 63ste).

Brits tintje

Daarnaast is het ietwat excentrieke kunstenaarsduo Gilbert & George dit jaar eregast. Twee mannen, beiden inmiddels achter in de zeventig die samen één kunstenaar vormen. Op-en-top Brits*, stiff upper lip (oftewel bekakt pratend) en levend sculptuur.
Het artiestenkoppel begon de carrière als performancekunstenaars, maar werden beroemd om hun grote fotomontages. "Met felle kleuren en zwarte roosters in overdruk, lijken ze een eigentijdse versie van de glas-in-loodramen van weleer, maar dan met een heel eigen, onmiskenbaar karakter. In hun meeste werken zijn ze ook zelf te herkennen."
Het duo observeert, tijdens hun wandelingen in de buurt van hun huis in het Londense East End het alledaagse stadse leven. Aspecten als (en daar komt 'ie) "gehaastheid, religie, politiek, saaiheid, vrije tijd, feesten, geweld, geschiedenis, armoede, geld, leeftijd, seks, werk, hoop, kunst, nieuwheid, ziekte, verlangen, vergiftiging, schoonheid, plichtsverzuim, liefde, wanhoop, de geradicaliseerde- én de virtuele wereld (he, he....), vormen de inspiratie voor hun kunst.
De heren bezien het spectrum van allerhande menselijke gedragingen en becommentariëren dit.

Op Brafa vertoont the artist couple vijf grote, recente kunstwerken en daarnaast zag ik ook bij een aantal standhouders G&G-werk hangen. Ook had ik het genoegen aanwezig te mogen zijn op een persconferentie met het 'setje'. Remarkable, surrealistic and funny. Ze zongen zelfs - a cappella - een speciaal voor de gelegenheid gemaakt deuntje (dat ook te zien is op You Tube).
 * Hoewel Gilbert geboren is in Italië.






1. Gilbert & George, 'Beard Mad', 2016. 2. Gilbert & George, 'Gunpoint', 2011 bij Baronian3. Frida Kahlo, Frida’s plaster corset with a hammer and sickle (and unborn baby), circa 1950 bij Sofie Van de Velde4. Andy Warhol, 'Skull', 1976-1977 bij Galerie Jamar5. De prachtige stand van Meessen de Clercq met 'Fragments', een sculptuur van Benoît Maire6. Andy Warhol, 'Joseph Beuys', 1980 bij Galerie Jamar.
De verkoop-vertoning heeft sowieso een internationaal karakter, want naast de Engelse invalshoek is het gekozen thema voor dit jaar 'Kunst zonder grenzen'. Reden is de grote hoeveel buitenlandse galerieën op de beurs. Nooit eerder waren het er zo veel*.
Op zich niet verwonderlijk, want de high end art scene opereert tegenwoordig mondiaal. Daarnaast is de kunstbeurs prima geprogrammeerd zo aan het begin van het jaar en ook de centrale ligging van Brussel in Europa doet een flinke duit in het zakje.
* van de 133 standhouders zijn er 84 Belgisch dealers en de overige 49 komen uit 16 verschillende landen (w.o. een uit New York, USA, een uit Moskou, Rusland en twee uit Nederland).

à la Belge

Als je 'kunst zonder grenzen' in een bredere context beziet, dan valt ook de eclectische opzet onder deze noemer. Brafa zegt van de mix van stijlen, tijdperken en herkomsten én van het zogenaamde 'cross-collecting' haar handelsmerk te maken en dat is overal zichtbaar. (Ik citeer uit de - in mooi Vlaams opgestelde - persinformatie): "de verzamelaars en kunstliefhebbers van tegenwoordig kunnen die trend wel smaken, want zij stellen graag ensembles samen waarin antiek, modern en hedendaags naast elkaar bestaan. Zo kan een antieke buste perfect een plaatsje krijgen naast een Afrikaans masker of de ideale buurman zijn voor een beeldhouwwerk uit de twintigste eeuw, fraai in de kijker gezet op een achttiende-eeuwse commode met daarboven een designspiegel of een schilderij van een meester". 
Maar dan liefst een Hollandse, natuurlijk.

Een mooi voorbeeld van dat 'Wunderkammer'-verzamelen (als ware je huis een rariteitenkabinet) wordt je voorgeschoteld door nieuwkomer Gallery Sofie Van de Velde uit Antwerpen. Van de Velde biedt een door de Mexicaanse kunstenaar Frida Kahlo (1907-1954) gedragen en beschilderd gipskorset aan. De in het ziekenhuis gemaakte beschilderingen op het medicinale hulpstuk verwijzen naar haar communistische sympathieën én het smartelijk verlies van haar baby. "Het kostbare stuk komt uit een particuliere collectie in Miami en werd in november 2018 nog tentoongesteld in het Britse V&A Museum."
(En, breaking news,  in het voorjaar van 2021 programmeert het Drents Museum in Assen een tentoonstelling met het werk van de kleurrijke Kahlo. Ik kan niet wachten...). 






1. Yayoi Kusama, 'Teardrop', 1989 bij Stern Pissarro Gallery2. Yayoi Kusama, 'Seashore of Rotterdam', 1988 bij Omer Tiroche Gallery3. De stand van Galerie Patrice Trigano met op de voorgrond 'Le poing' uit 1980 van César4. Bij Gladstone Gallery deze Anish Kapoor: 'Untitled', 2013. 5. Alexander Calder, 'Fleurs', 1971 bij Galerie AB en 6. Koen Vanmechelen bij Guy Pieters Gallery
Zoals je (wellicht) weet gaat mijn voorkeur vooral uit naar kunst vanaf - pak 'em beet - 1850, dus in dit verslag zie je 'alleen' de moderne en hedendaagse kunst. Zo zag ik verrassend veel werken van de Japanse Yayoi Kusama: je weet wel, de bijna 90-jarige 'Polkadot Princess'. In een aantal Nederlandse filmhuizen draait op dit moment de documentaire 'Infinity' (2018) van regisseur Heather Lenz over de kunstenaar. De trailer zie je op YouTube.

Op Brafa zie je kunst met een hoofdletter K, dus grote namen. Meerdere 'drukwerken' van Andy Warhol, je zou er blasé van worden. Heel fotogeniek: de lachspiegel-achtige en upside down kunst van Anish Kapoor, in dit geval een kobaltblauwe roestvrijstalen schaal met een doorsnede van 130 cm.
Ook opvallend: veel schilder/tekenwerk van Alexander Calder, bij het kunstminnende publiek bekend geworden door zijn mobiles. Zonder twijfel één van de meest vernieuwende beeldhouwers van de twintigste eeuw, heeft de Amerikaan dus blijkbaar ook 'plat', 2-dimensionaal gewerkt.
Dan de heerlijke 'vette' kunstpareltjes van Bram Bogart. De van oorsprong Nederlandse, maar tot Belg genaturaliseerde (en in 2012 overleden) abstracte kunstschilder, beeldhouwer, graficus, keramist en ontwerper was autodidact.  Hij begon zijn kunstzinnige loopbaan als expressionist, om zich vanaf midden vorige eeuw toe te leggen op het maken van mono-chromatische vlakken. Op Wikipedia lees ik dat Bogart was opgeleid als huisschilder en dat hij daarom ervaren was in het mengen van die dikke, pasteuze olieverf, dat - in tegenstelling tot sommig werk van Karel Appel - niet ging uitzakken.

Tot slot krijgt het Brusselse La Patinoire Royale / Galerie Valérie Bach speciale vermelding. In de stand van dit kunsthuis zie je een eerbetoon aan de Venezolaanse/Franse kunstenaar Carlos Cruz-Diez (inmiddels 95 jaar oud): zeg maar gerust een van de hoofdrolspelers op het gebied van de kinetische en optische kunst. In navolging op het werk van Cruz-Diez hangen er in dezelfde galerie objecten van de Amerikaanse kunstenaar Gisela Colon waarin je de verwantschap ziet met het werk van 'de meester'.







1, 2. en 3. Drie maal Bram Bogart. De eerste, 'Blauwzwart', 1973 bij Victor Werner. Dan de stand van Rodolphe Janssen met linksachter 'Noir-Noir' uit 1980 en op de derde foto 'Witzwartzwavel' uit 1962 bij Whitford Fine Art. 4. Piet Stockmans, 'Mantel', (porselein) uit 2007. 5, 6. en 7. Bij PRVB Gallery twee werken van Carlos Cruz-Diez en op de laatste foto het werk van Gisela Colon
Je begrijpt, ik heb mij uitstekend vermaakt tijdens mijn bezoek aan de 2019-versie van Brafa. Tenminste? Ik hoop dat dat duidelijk wordt uit zowel de tekst als de foto's.
En mocht je al dat moois met eigen ogen willen bewonderen? De Brafa Art Fair is tot en met zondag 3 februari aanstaande te bezoeken in het Brusselse Tour & Taxis. Kijk even op de website voor bezoekersinformatie


-X-


Fijne dag!


Ondergetekende 'druk'doende'. Foto: ©artcontent. Op rechts nóg een werk van Bram Bogart. 
Tekst en alle (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl tenzij anders vermeld.

Daniel Arsham met 'Connecting Time' in het Amsterdamse Moco Museum

19 januari 2019
Afgelopen donderdag (17/1) was ik in de gelukkige omstandigheid oog in oog te staan met kunstenaar Daniel Arsham. Deze meet & greet werd georganiseerd door het Moco Museum in de hoofdstad en niet zonder reden. (Maar spreek je nog wel van een 'meet & greet' als er nog zo'n 30 á 40 'persmuskieten' om je heen staan te dringen)?
De 38-jarige New Yorker is in Amsterdam om de opening van zijn tentoonstelling 'Connecting Time' luister bij te zetten. En dat ook galerie Ron Mandos werk van hem in de winkel (slash) showroom heeft hangen en staan, maakt de gelegenheid alleen maar feestelijker. 

Kijk je mee naar de 'Poparty' werken van een kleurenblinde kunstenaar?


1. Uit de 'Elastic Walls-serie, 'Corner Knot', 2018 © foto: Moco Museum. 2. De kunstenaar bij 'Eroded Basketball Rack', 2018.
Ja, dat maakt het natuurlijk niet makkelijk. Kleurenblind zijn en dan met kunst je brood willen verdienen. Als dat geen beperking is? Toch is Daniel Arsham (1980, Cleveland, Ohio, VS) daar uitstekend in geslaagd. (En voortbordurend op deze beeldspraak) je kun gerust zeggen dat Arsham inmiddels genoeg brood op de plank heeft. Zijn brood is gebakken. 
Samen met een team van 12 medewerkers maakt de Amerikaan sculpturen die voor een groot publiek heel erg toegankelijk zijn - zeg maar makkelijk te behappen - en daardoor dus heel gewild. Instagrammable ook en dat zijn allemaal redenen waarom Arsham en het Moco Museum zo'n goede combinatie vormen. Een uitstekende amourette. 

heel Poparty

Al eerder schreef ik een blogpost over het Moco Museum* in de monumentale stadsvilla 'Alsberg' op steenworp afstand van het Rijks-, Van Gogh- en Stedelijke Museum. Een top-locatie in het chique Museumkwartier. Vooral jonge, hippe (buitenlandse) toeristen bewegen zich in drommen in die buurt, met ook de PC Hoofdstraat in de nabijheid. Het is met name deze doelgroep die het Moco Museum bezoekt.
Het kunsthuis noemt zichzelf ook 'boutique museum'. Een grappige typering en o zo raak. Net zoals je tegenwoordig boutique (of boetiek) hotels hebt. Van de website: Moco "heeft een breed scala aan moderne, inspirerende en hedendaagse kunst die wij tentoonstellen aan het grote publiek. Deze kunstenaars blinken vooral uit in de ironie die zij hanteren op de hedendaagse maatschappij. Denk hierbij aan de kunstenaars: Banksy en Warhol. Moco biedt inspiratie en eye-openers. Door deze behoefte-vervulling spreekt Moco een groot publiek aan. Bezoekers die naar het Moco Museum komen, zullen kunst ervaren die nergens anders te zien is."
Het Moco specialiseert zich in aansprekende, speelse en niet al te diepgaande Poparty-kunstuitingen, vandaar ook Daniel Arsham. Een match made in heaven
* (namelijk in november 2017 over de Banksy-tentoonstelling aldaar).





1. 'Miami Heat Jacket', 2018. 2. 'Cracked Face', 2015. 3. Vooral ook heel veel werken in de 'Eroded'-serie, zoals dit pak Cornflakes. 4. Een ingepakte Tweety.  5. 'Eroded dog 1, dog 2 en dog 3', alle drie 2018. 
'Connecting Time' in het Moco Museum is de eerste tentoonstelling van de 'Popartiest' in ons land en derhalve onze eerst kennismaking. Een kunstenaar die - doordat hij kleurenblind is - voornamelijk sculpturen maakt in de kleuren die hij kan waarnemen: grijs, wit en zwart (hoewel wit en zwart natuurlijk geen kleuren zijn: wit is licht en zwart is het gebrek aan licht).
De expositie begint met drie werken in de 'Elastic Walls'-serie: sculpturale, driedimensionale werken die vervreemdend aandoen. Een knoop die uit de muur komt; een klok in geconstrueerde 'plooien' op de muur en 'Hiding Figure', een figuur die achter het 'behang' is geplakt (zoals je dat met kinderen soms zou willen doen...). Origineel bedacht.

'meester beton-gieten'

Dan het eroded-werk. Heel veel uitgehold, weggevreten, uitgesleten, geërodeerd. Maar dan ook van alles: (fictieve) boeken, een pak cornflakes, (film- en foto)camera, cassetterecorder, microfoon, telefoons, laptop, een gitaar, een wekker, noem maar op. Allemaal aangetast door de tijd, zo lijkt het. Zelfs een baseball-jack, een baseball-pet en catchers-helm (of iets dergelijks), die ik zag bij galerie Ron Mandos en een compleet basketbal-rek mét ballen (zowel in het Moco, als eentje in de galerie).  
In de weggevreten delen van de objecten plaatste Arsham kristallen. Kwarts-achtige staafjes die bij de juiste belichting een mooie schittering geven en met de toevoeging van deze mineralen roept de kunstenaar de vraag op of de voorwerpen uit elkaar vallen of juist naar elkaar toe groeien (want kristallen kunnen aangroeien, zoals je wellicht weet).



  
1. Een deel van de 'Calcified Room' (de verkalkte kamer). 2. 'Hiding Figure', © foto Moco Museum. 3. Daniel Arsham bij 'Falling Clock', 2018. 4. 'Female Seated Figure', 2016. 
Verder houdt Arsham van inpakken (net als collega-kunstenaar Christo). In het Moco Museum zie je Tweety op een sokkel omwonden met touw: in de galerie op de Prinsengracht zag ik een Mickey Mouse, Donald Duck en een beertje (van enig soort).

En wil je een #artselfie of #museumselfie maken? Dat doe je het beste in één van de twee compleet ingerichte kamers. In de 'Calcified Room' heeft Arsham de spachtelputz-spuit ter hand genomen en een huiskamer compleet 'verkalkt'. En een associatie met de in 79 vChr. bedolven stad Pompeii is dan niet ver weg. Of ga naar de 'Amethyst Ball Cavern' en dompel je onder in een grot vol met paarse ballen (afgietsels van verschillende soorten sportballen). 
"Volleyballen en tennisballen, alledaagse objecten in een 21e-eeuwse huis, worden ontdaan van hun alledaagse betekenis en krijgen een nieuwe verschijningsvorm als oude artefacten, op elkaar gestapeld, gebarsten en gecoat met een amethist-paarse stof."

Tegelijkertijd met de tentoonstelling in het Moco heeft galerie Ron Mandos meerdere installaties van de Amerikaanse kunstenaar staan en hangen. Dus als je geen genoeg kunt krijgen van deze poppy art, ga dan vooral (ook) langs in de op de Prinsengracht gevestigde galerie. Daar kun je het werk van Arsham ook kopen. Hoewel? Denk aan bedragen met veel nullen, dus je moet flink in de buidel tasten.




4 opnamen gemaakt in de galerie van Ron Mandos. 
Daniel Arsham schuwt de commercie niet. In het verleden maakte de kunstenaar illustraties voor Louis Vuitton, ontwikkelde hij samen met Pharrell Williams een serie 'eroded' Casio-keyboards en ontwierp hij voor Adidas een (limited edition) sneaker. 
En als je het mij vraagt? De kunst van Arsham heeft een hoog 'Jan des Bouvrie-gehalte'. Zijn werken staan heel mooi boven of naast een design-bank. 
Een witte, natuurlijk.

De expo is te zien tot en met 30 september. Kijk even op de site voor bezoekersinformatie.


-X-


Then something completely different!
Aankomende week reis ik af naar Brussel om op deze plek verslag te kunnen doen van de 64ste editie van de Brussels Art Fair, oftewel BRAFA
Zin an...!


De kunstenaar in zijn 'Amethyst Ball Cavern', foto ©Moco Museum.
Tekst en (iPhone) foto's ©MiriamvanderMeer (www.agreylady.nl), tenzij anders vermeld.

Auto Post Signature

Auto Post  Signature