Archive for juli 2019

Common Ground 2: kunstkijken in de Art Space van AkzoNobel Art Foundation

27 juli 2019

Passion for paint, maar vooral ook kleur. Want kleur is essentieel, kleur is energiek, kleur vertegenwoordigt de diversiteit van de samenleving en kleur verbindt. Aan het woord is Hester Alberdingk Thijm, directeur van AkzoNobel Art Foundation en met deze uitspraak doelt zij op het thema van de nieuwe tentoonstelling met kunst-voor-nop.
Ja echt, stap door de draaideur van het hoofdkantoor aan de chique Amsterdamse Zuidas en op links zie je direct een expositie-ruimte boordevol kunst van grote klasse. Vrij toegankelijk voor het geïnteresseerde publiek. Helemaal gratis en voor niks en zonder museumkaart.

Ik liet mijn licht schijnen over de museumwaardige kunst en maakte een uitgebreide notitie. Lees en kijk je mee?

1. Douglas Peréz Castro | Polinaziacion | 2006. 2. AkzoNobel Art Space. 3. Robert Zandvliet | Zonder Titel | 1994.

In de expositieruimte op de begane grond van het hoofdkwartier van AkzoNobel is het goed toeven. Zo zijn er overal in de Art Space intieme zithoekjes gecreëerd. De designmeubels zijn wit en in combinatie met de kleurrijke kunst is de ambiance heel 'Jan-des-Bouvrie-waardig'. De interieurgoeroe en witwasser zou het bedacht kúnnen hebben (deed hij niet: het was Tom Postma Design, bekend van tentoonstellingsconcepten voor o.a. Art Basel en TEFAF).

Deze 'vleugel' in het atrium werd door de interieurarchitect nadrukkelijk ontworpen om mensen naar binnen te trekken en ontmoetingen tussen de kunst te faciliteren. (Er is zelfs een koffiecorner voor je natje en je droogje, waar een heuse barista - indien gewenst - een cappuccino met zo'n professioneel ogend schuimhartje voor je inschenkt). Zichtlijnen geven spannende doorkijkjes naar de andere opstellingen binnen dit expositie-deel van de parterre. "Het was wel even onderwerp van gesprek om zo'n Art Space te bouwen op die dure vierkante meters hier op de Zuidas", vertelt Hester Alberdingk Thijm in een interview met het 'wijkkrantje' van een buurt, die ook wel de 'financial mile' wordt genoemd. "Maar het was een harde voorwaarde van de gemeente om de drempel heel laag te maken, liefst met een culturele bestemming."

de verzamelde werken

En als dat dan eenmaal besloten is, dan kán het niet moeilijk zijn om die ontmoetingsruimte te vullen met creatieve allerlei, zoals schilderijen, foto’s, wandkleden, glas, videokunst, sculpturen en keramiek. In ieder geval niet voor de AkzoNobel Art Foundation, de (zelfstandige) stichting die in het leven is geroepen ten behoeve van de aanschaf en het beheer van kunst van de verf- en chemiegigant. Het kunstgenootschap verzamelt namelijk al bijna vijfentwintig jaar hedendaagse kunst van nationaal én internationaal gerenommeerde kunstenaars én jong talent. Daardoor bestaat de bedrijfscollectie inmiddels uit ongeveer 1.800 kunstwerken.

Het leeuwendeel van die verzameling wordt tentoongesteld in de eigen burelen in Amsterdam en Arnhem. De bedoeling is "om een stimulerende werkomgeving te creëren waarbinnen kunst en bedrijf met elkaar in dialoog staan als communicerende vaten." Daarnaast worden er maatschappelijk relevante issues onder de aandacht van het grotere publiek gebracht in de vorm van thema-tentoonstellingen in de Art Space: zeg maar een showroom voor kunst.
"Kunst weerspiegelt wie wij zijn – als samenleving, als individu en als onderneming. De kunstcollectie dient als bron van innovatie en creatieve reflectie en als expressie van de maatschappelijke, culturele en sociale verantwoordelijkheid van AkzoNobel."
Kunst brengt de buitenwereld als het ware naar binnen en dat mag ook blijken uit de cijfers. De kunstruimte aan de Christian Neefestraat is een groot succes. Sinds de opening in 2016 bezochten zo'n 200.000 mensen de verzamelde werken van de multinational.

connect in color

In april van het vorige jaar opende de eerste thema-expositie 'Common Ground' met als leidraad de menselijke ontmoeting op het niveau van ideeën, idealen en identiteit (en daarvan maakte ik dit weblog) en nu is het hoogste tijd voor een extra dimensie: 'Connect in Color'. In dit tweede deel staat kleur centraal. "De tentoonstelling verkent de betekenis en invloed van verschillende kleuren en vormt een brug tussen makers en toeschouwers. De Art Space werkt als spiegel voor de diversiteit binnen en buiten AkzoNobel en toont Passion for Paint!", lees ik op de spiksplinternieuwe website van de kunststichting.

passion for paint

(En daar weet het bedrijf natuurlijk alles van: core business is verf (paint) en (dus ook) kleur. Komt dat even goed uit. Het van oorsprong Nederlandse concern is producent van bekende brands als Flexa - "geeft kleur aan je leven" - en Sikkens. Beide wereldmerken hebben een ruim kleurpalet - met -waaiers en -testers - dat het moederbedrijf in 2018 - volgens Wikipedia - een geconsolideerde (?) omzet van 10 miljard euro bezorgde).

In de kunstshowroom zijn twee speciaal voor de ruimte ontworpen (dus 'in situ') kunstwerken vaste gegevenheden in welke opstelling dan ook. Één daarvan is van kunstenaar Frank Havermans die 'KAPKAR/WS1P-AN' creëerde: een, tussen twee pilaren hangende eenpersoons-werkplek die refereert aan de functie van het kantoorpand.

Maar in plaats van een enkel werk aan te schaffen, volgt directeur Alberdingk Thijm idealiter de hele creatieve carrière van een kunstenaar. Zij koopt meerdere werken en het liefst ook uit verschillende periodes. Want, zo is het idee, zoiets verduidelijkt het beeld van die artiest en daardoor zie je lijn in zijn of haar oeuvre. En een goed voorbeeld daarvan is het vijftiende werk van Gijs Frieling in het bezit van de stichting, tevens het tweede site-specific kunstwerk dat zijn plek gevonden heeft aan de muur van de Art Space. 'Common Background' (uit 2018) is een wandschildering van een werkelijk verleidelijke schoonheid (aldus de De Groene Amsterdammer), een kwalificatie die ik maar al te graag beaam).

kunst en vliegwerk

Daarnaast heeft de Art Foundation bijvoorbeeld ook negentien canvassen van Robert Zandvliet, negen sculpturen c.q. installaties van de Belg Hans Op de Beeck (waarvan het ontroerende beeld 'Tatiana (Butterfly)' uit 2017 nu ook te zien is) en ook Maria Roosen is een van de favorieten (met tien stuks).

kleur bekennen

Op dit moment is het creatieve duo dat te boek staat als Heringa Van Kalsbeek* 'in the picture'. In Common Ground 2 is er een eigen 'hoek' voor het kunstenaarskoppel ingericht met een viertal van hun grillige, organische en veelkleurig glimmende sculpturen. Daarnaast zie je er een video over de 'making of', oftewel de totstandkoming van hun buitenbeeld dat sinds vorig jaar te vinden is in het naastgelegen Beatrixpark.
* Liet Heringa (den Bosch, 1966) en Maarten Kalsbeek (Oestgeest, 1962) werken sinds 1998 samen.

En dat sculptuur van Heringa Van Kalsbeek in het park (genaamd 'Future Past Glory') maakt ook deel van de Amsterdam Sculptuur Biennale aka ArtZuid - en dat geeft mij dan een uitstekend bruggetje naar mijn budgetvriendelijke uit-tip. Een zeer aanlokkelijke optie, want heb je geen cent te makken en is je vakantiegeld al op - een bezoek aan zowel het één, als het ander is 'om niet' en uitstekend te combineren (let wel: de ArtSpace is alleen op werkdagen geopend). Dus ga op dwaalsafari langs de sculpturen van de beeldenroute (mijn impressie lees je hier) en start of eindig dat dagje 'kunstzinnige Amsterdam voor Nop' bij de AkzoNobel kunstsalon. (Nabij metro- én NS-Station Zuid).

Ik zeg: DOEN!

-X-

Fijn, het is vandaag!

Heringa Van Kalsbeek, 'Future Past Glory'.

Tekst en alle (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl

lees verder

fotografie

Nude Now: kunstzinnige naaktfotografie in Museum Hilversum

20 juli 2019

"Niet naaktheid is pornografisch, maar de manier van kijken." Deze uitspraak van de filosoof Plato slaat de spijker op zijn kop. Hij bedacht deze wereldwijsheid (tevens dooddoener) zo'n 2400 jaar geleden; toch worstelen we in onze moderne maatschappij nog steeds met het al dan niet tonen van bloot en zijn we preutser dan ooit.
In de tentoonstelling 'Nude Now' in Museum Hilversum zie je 110 werken van 33 fotografen die samen een overzicht geven van de geschiedenis van de naaktfotografie. De vertoning "viert de schoonheid van het lichaam met bijzondere en unieke foto's van beroemde fotografen tot werken van jong talent."

Ik maakte een rondgang langs de kunstzinnige geportretteerden in adamskostuum. Of vaker: eva's-kostuum. Kijk je mee naar het blote feit van de naakte waarheid?

1. Pieter Henket, (uitsnede) 'Sailor', 2013. 2. Impressie (oudbouw) met een still uit de video met Roy Kahmann. 3. František Drtikol, 'Broken Arc', 1927.

Een ode aan het lichaam, zo zou je de expositie ook kunnen omschrijven. Het vieren van de schoonheid van het lijf is precies wat galeriehouder en privé-verzamelaar Roy Kahmann en zijn vrouw Lindy zo aantrekkelijk vinden aan dit onderdeel van de artistieke fotografie. En daar weten zij alles van, want hun galerie - Kahmann Gallery op de Lindengracht in Amsterdam - is namelijk gespecialiseerd in camerakunst. De galerie werd in 2005 opgericht met een focus op Nederlandse (soms ook zeldzame) vintage fotografie, maar inmiddels is het ook een autoriteit op het gebied van het autonome werk van internationale en eigentijdse fotografen. Daarnaast is Roy Kahmann mede-oprichter van GUP Magazine (Guide to Unique Photography). Noem hem dus gerust allround promotor van fine art photography.

"Kahmann Gallery heeft zich geprofileerd als de specialist in de verkoop van unieke fotografie die geschiedenis heeft geschreven of die dit zal doen in de toekomst*."
* aldus See All This

lijfstijl en body talk

In Nederland wordt er door bedrijven én particulieren volop verzameld en die collecties blijven vaak onzichtbaar voor het grote publiek. Maar daar komt verandering in, want in Museum Hilversum presenteert het verzamelpaar Kahmann sinds 6 juli jl. een deel van hun privébezit, aangevuld met kunstwerk uit hun galerie. Een unieke kans, omdat er ook nooit eerder vertoonde vintage foto's te zien zijn.
Er hangt werk van inmiddels overleden kunstenaars als Emmy Andriesse, Eva Besnyö, Ed van der Elsken en Helmut Newton, van hedendaagse fotografen waaronder de Belg Stephan Vanfleteren en 'onze' Koos Breukel en van de nieuwe lichting met mensen als Rogier Houwen, Justine Tjallinks en Laura Hospes.

poedel- en spiernaakt

In een bij de tentoonstelling uitgegeven handzame 'glossy', lees ik dat fotografen - door de bank genomen - naakt eerder beschouwen als een studie van het menselijk lichaam, dan van de persoon in kwestie. "Of beter gezegd: in een naaktshoot kan de fotograaf zijn creativiteit de vrije loop laten." Ongebonden door een vaststaand onderwerp of thema, is het naakt verbeelden veelal een experimenteel samenspel tussen de kunstenaar en zijn model.

1. Yamamoto Masao. 2. Laura Hospes. 3. Stephan Vanfleteren. 4. Emmy Andriesse. 5. Zaaloverzicht. 6. Helmut Newton.

Naakt in de kunst heeft altijd voor de nodige onrust en ophef gezorgd. Het mocht en het kon, zolang het menselijk naakt maar geïdealiseerd en 'goddelijk' of mythologisch werd weergegeven. Stervelingen worden immers naakt geboren, maar zijn bloot als ze geen kleren aan hebben. Goden en godinnen hebben nooit kleren aan gehad en daarom zijn er altijd prachtige, bovenmensenlijke afbeeldingen geweest van naakte Griekse en Romeinse godheden. Bloot mocht ook wel zinnelijk zijn (denk Rubens en ook Rembrandt had er een handje van om het 'menselijke' te tonen), maar dan alleen in een symbolische context. Vooral geen al te realistisch bloot of direct uit het leven gegrepen.
Toen omstreeks 1860 vooruitstrevende Franse realisten zoals Courbet en Manet gewone vrouwen naakt gingen afbeeldden, ontstond er de nodige beroering. Dat was 'naakt om het naakt', dus not done.

nudity is not pornography

Aan het einde van de negentiende eeuw kwam de fotografie in opkomst en werd er - logischerwijs - volop met dit nieuwe medium geëxperimenteerd. Ook met naaktmodellen. De fotografe Imogen Cunningham staat te boek als de eerste vrouw die rond 1900 een artistieke naaktfoto van zichzelf maakte. Maar ook fotografen als Wilhelm von Gloeden, Rudolf Koppitz, Alfred Cheney Johnston en Ruth Bernhard (om er enkele te noemen) maakten in het begin en midden van de 20e eeuw naam met hun zeer esthetische en experimentele gebruik van naakt.
Later in die nieuwe eeuw werd het lichaam ook zelf tot een blank canvas; het lijf werd in al zijn schoonheid afgebeeld, maar steeds vaker ook met al zijn gebreken. Het corpus als kunst: gemanipuleerd, beschilderd, versierd, getatoeëerd en dat dan weer gefotografeerd.

niets te verbergen en open en bloot

Maar het verschil met creatieve uitingen zoals een sculptuur, een schilderij of tekening is, is dat bij deze vormen van beeldende kunst niet de 'echte' werkelijkheid wordt verbeeld (zelfs niet bij de hyperrealisten), terwijl dat bij een foto wel het geval is. Een foto 'is' nu eenmaal de realiteit en daar kun je niet omheen. Dat maakt dat een naaktfoto directer is dan een afbeelding van bijvoorbeeld een getekende naakte muze. Maar het zegt niets over hoe prikkelend en erotisch de diverse kunstvormen zijn (want dat wordt beïnvloed door onze manier van kijken, weten we inmiddels van doordenker Plato).

1. (Huub) Schilte & (Jacqueline) Portielje. 2. Albert Watson. 3. Tiane Doan Na Champassak. 4. Koto Bolofo. 5. Linelle Deunk.

(....) "De ontwikkeling van het naakt in de fotografie is een verbeelding van de veranderde sociale en maatschappelijke morele kaders. Waar in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw het bijna niet bloot genoeg kon, viert de preutsheid van tegenwoordig hoogtij."
En dat klopt. Facebook laat bijvoorbeeld alleen vrouwentepels toe als het om borstvoeding of een bevalling gaat, als het 'gezondheidsgerelateerde situaties' betreft of bij protestacties (als zijnde vrijheid van meningsuiting). Instagram laat uitsluitend foto's toe van vrouwen die borstvoeding geven; van duidelijk als schilderijen en beeldhouwwerken herkenbare afbeeldingen of van borsten met littekens na een amputatie. Kunstzinnige naaktfotografie mag dus niet.

viespeuk, dus #nipplegate

Goed (niet goed). Hoe willen we omgaan met bloot? (Sommige) mensen laten op sociale media graag alles van zichzelf zien. (Vooral) jongeren sturen elkaar online naaktfoto's (het zogenaamde sexting), maar vrouwentepels zijn dus taboe (de male nipple mag dan weer wel op Instagram). Hoe verhoudt deze nieuwe preutsheid zich tot de grenzeloze openheid van het internet? Staat open en bloot nog wel voor helder en eerlijk? Jaarlijks explodeert de hoeveelheid online porno, maar in de kleedkamers van sportclubs is het 'onderbroek-douchen' een veel gezien fenomeen. Deze dubbele moraal tekent ook de tweeslachtige houding ten aanzien van het blote lichaam.

lang leve de duck face

We zien steeds minder naakt in de openbare ruimte, terwijl we "dagelijks worden geconfronteerd met geperfectioneerde versies van het menselijke lichaam, met gemanipuleerde beelden van modellen in bladen en op televisie en op social media zie je influencers die geen selfie posten zonder deze eerst grondig aan te passen met apps en filters." Topless zonnen is taboe, maar borstvergroting schering en inslag. Kunstgrepen met botox, lip fillers en plastische chirurgie lijken - zeker ook onder jongeren - gemeengoed te worden.
Het hebben van een schoonheidsideaal is in die zin het meest onrealistische en onhaalbare wat je kunt bedenken. Het bestaat namelijk niet!

1. Jeroen Hofman. 2. Casper Faassen. 3. Carla van de Puttelaar. 4. Marc de Groot. 5. Eikoh Hosoe.

Feit blijft, dat wat de een esthetisch naakt vindt, de ander als erotisch typeert. Sterker nog, het kan allebei, want het een sluit het ander niet uit. All is in the eye of the beholder.
Mijn tip: ga lekker kijken en oordeel zelf.
Nude Now in Museum Hilversum: te zien t/m 22 september.

-X-

Vooral doen! Zet op elk van de drie etages de virtual reality-bril op je neus en stap in de denkbeeldige wereld van Laura Hospes, Bastiaan Woudt en Carla van de Puttelaar.
Ga er gerust even bij zitten (op die mooie Eames-stoeltjes) dan val je niet om...

1. lichtschacht in de nieuwbouw. 2. Museum Hilversum.

Tekst en alle (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl

lees verder

kunst

Lang leve Rembrandt: 575 'gewone mensen' in het Rijksmuseum

15 juli 2019

Rembrandt is niet dood: hij leeft!
Zondagsschilders, borduursterren, navolgers van Bob Ross, autodidacten en full pro's, plakkers, kleiers en wevers, (digitale) beeldvormers, schilders op nummers, dozijnwerkers (1) en zelfs een marqueteur. Pakweg 700 crea-Bea's - de jongste kunstenaar is vier, de oudste in de 90 - kunnen zich sinds 15 juli wereldberoemd wanen. (In heel Nederland, dan hé) want vanaf die dag staat of hangt hun kunstwerk in de Philipsvleugel van het Rijksmuseum. En die eeuwige roem hebben ze te danken aan de zomer-tentoonstelling Lang Leve Rembrandt. Voor velen een 'dream come true'.

In het Rijksmuseum zie je een (maxi) playbackshow en ik mocht naar de premiere.
Hieronder volgt een verslag van 's lands grootste talentenjacht.

Zoek de verschillen: 1. Kris Dekens. 2. Mees Klous. 3. Concept Tjarda van Vugt, fotografie Marleen Kuipers (vrijwillige politie, eenheid Amsterdam).

Het zal (of beter: kán) je niet zijn ontgaan: dit jaar wordt er door het hele land aandacht besteed aan de 350e sterfdag van 'onze' Rembrandt van Rijn. (En over vier van die evenementen maakte ik een blogpost*). Een overkill dreigt, maar het is onmiskenbaar dat de meester van het realisme een grote invloed heeft gehad op de kunstgeschiedenis en daar mogen wij dus best wel (...) trots op zijn.
Zo ook het museum op de kop van het Amsterdamse Museumplein: die programmeerde een drietal tentoonstellingen met Rembrandt in de hoofdrol (vanaf 11 oktober volgt nog 'Rembrandt-Velázquez, Nederlandse en Spaanse Meesters') en daarnaast werkte het - zij het zijdelings - mee aan het succesvolle 'Project Rembrandt'.
* 'Rembrandt Privé in het Stadsarchief Amsterdam', 'Rembrandt's Social Network' in Museum Het Rembrandthuis', 'In het Rijksmuseum: 'Alle Rembrandts' (plus één)', 'Inspired by Rembrandt' in Museum het Rembrandthuis'.

Project Rembrandt

Eind januari startte bij de NTR een televisieprogramma waarin Annechien Steenhuizen in acht afleveringen op zoek ging naar de meest getalenteerde amateur-kunstschilder van Nederland. In een afvalrace volgens dezelfde formule als 'Heel Holland Bakt', kregen de kandidaten de gelegenheid zich het oude ambacht van figuratief kunstschilder meester te maken. De producten van hun noeste arbeid werden beoordeeld door een jury, waar - naast kunstenaar Lita Cabellut - ook Pieter Roelofs, hoofd schilder- en beeldhouwkunst bij het Rijksmuseum* deel van uitmaakte. De format bleek een groot succes: wekelijks werd er door maar liefst 1½ miljoen kijkers afgestemd op NPO1 en dat schijnt een ongekend hoog aantal te zijn voor een kunstprogramma op tv.

* en gespecialiseerd in 17de-eeuwse Nederlandse schilderkunst.

talent in de kijker

Winnaar van het eerste seizoen (want ja, er komt een tweede serie) werd student kunstgeschiedenis Sebas Groot (21) en zijn werk is lange tijd te zien geweest in het Atrium van het Rijksmuseum (en nu ook in Lang Leve Rembrandt) en met name dat laatste is het hoogst doel voor menig (amateur) kunstenaar. Zelf ook een keer in het Rijksmuseum hangen. Want wat een eer! (Volgens Wikipedia staat het Rijks op nummer 25 van meest bezochte musea in de wereld, dus dat zegt wel wat over de populariteit van het 'kunstpaleis').
"Wij krijgen heel vaak verzoeken van mensen die zeggen 'ik heb zo iets moois gemaakt, of mijn kleinkind, neef etc. Mag dat niet eens een keer naast de Nachtwacht hangen'? Nou, dat kan dus niet", aldus de al eerder aangehaalde Pieter Roelofs in een vraaggesprek bij Pauw.

1. Daniel Nabavi, 'From my view'. 2. Pip Verheijen, 'Licht en Lijn'. 3. Paul Toxopeus, 'Rembrickdt'. 4. (links) Calder van Andel, 'Conus Ceramicos' en (rechts) Irma Frijlink, 'Schelpje' (vilt). 5. Anca Blok, 'Oude Man'. 6. Fem Snoek, 'Fem's Nachtwacht'.

Toch is er sinds dit jaar een eind gekomen aan deze opstelling, want het Rijks besloot "het museum beschikbaar te stellen aan het publiek" (aldus Roelofs, die tevens 'voorzitter' is van de jury van de onderhavige uitstalling). Nou ja? De Philipsvleugel wel te verstaan: een zijbeuk van het gebouwen-complex vernoemd naar de sponsor, waar het museum jaarlijks meerdere expo's uit de eigen collectie en met (inter)nationale bruiklenen programmeert. En nu dus de plaats waar zeshonderdvijfenzeventig kunststukjes van - tot nu toe - anoniem gebleven amateurs én profs hangen en staan.

zoek de verschillen

Begin dit jaar luidde de uitnodiging als volgt: ben je kunstenaar of 'gewoon' creatief en droom je ervan om jouw werk eens te laten zien in het Rijksmuseum? Maak dan een kunstwerk dat is geïnspireerd op de Hollandse Meester en stuur dat in.
Nou, dat hebben ze geweten! Zo'n 8500 goedbedoelende knutselaars en gepassioneerde kunstenaars (in spe) gaven gehoor aan de oproep en meldden zich bij de (virtuele) artiesteningang. En zeker niet alleen uit Nederland. Er kwamen inzendingen uit 95 verschillende landen (waaronder Brazilië (7 stuks), Canada (15), Iran (9), Azerbeidzjan (1), Armenië (6), Japan (9), Portugal (2) en België (114). En daarmee is wederom aangetoond dat 'onze' Rembrandt van Rijn een goed voorbeeld is van 'werelderfgoed'.

575 kunstwerken, 575 verhalen

"De kunstwerken vertellen elk hun eigen verhaal, soms vrolijk, dan weer ontroerend. Geïnspireerd door Rembrandt portretteerde een groot aantal kunstenaars hun geliefde, hun kind, hun vader of moeder, een vriend of zichzelf. Een groot aantal inzenders koos voor Lang Leve Rembrandt een bestaand schilderij of bekende ets van Rembrandt als bron van inspiratie. Sommigen maakten een directe kopie, anderen varieerden in stijl, medium en techniek of werkten conceptueel. Met 96 verschillende versies van de Nachtwacht, 253 kinderkunstwerken en 132 kopieën van zelfportretten van Rembrandt wordt de ongekende creativiteit van alle kunstenaars in de tentoonstelling duidelijk zichtbaar" (uit het persbericht).

1. Finn Hovius, 'Fortnite Nachtwacht'. 2. Sophie Bursac, 'Koning van de selfies'. 3. het Joodse Bruidje, 299. Ruby Norine Verkuylen, 300. Michelle Mirrer, 301. Josephine van der Goes, 302. Sanne van Dijk. 4. Anita Manshanden, 'Getekend door het leven'. 5. Theo Horneman, 'Ik schilder ook wat ik hoor'. 6. Tom van Eijk, 'Bronze Rembrandt'.

Maar hoe maak je een keuze uit ruime 8300 onderling niet of nauwelijks te vergelijken inzendingen. De 7-koppige jury* had het er maar druk mee. Als 3 van de beoordelaars een kunstwerk aanvinkte, dan maakte die betreffende kunstenmaker een goede kans ook daadwerkelijk uitverkoren te worden. In De Volkskrant (van 11 juli) lees je 'the making of'. Een interessant artikel dat een goed inkijkje geeft in het 'hoe en waarom'.
*Jury: Stephanie Afrifa, presentator en curator; Annemies Broekgaarden, hoofd publiek & educatie Rijksmuseum; Irma de Bruijne, hoofd ateliers Rijksmuseum; Lita Cabellut, kunstenares; Hans Rooseboom, conservator fotografie Rijksmuseum; Pieter Roelofs, hoofd schilder- en beeldhouwkunst Rijksmuseum; Mats Suurenbroek, scholier (14 jaar) en fervent tekenaar.

scheppingsdrang, passie en drive

Wat kun je zoal verwachten? Nou, een ratjetoe aan van alles wat. Tekeningen, alberduurtjes (2), film, strips, een grauwtje (3), hellebaarden, borduurwerken, gebootsten (4), foto’s, installaties, cartonnen (5), een Lego-portret en zelfs een met een varia aan houtsoorten ingelegd tafeltje. Verrassend veel moderne interpretaties van de 17de eeuwse thematiek. Veel 'echo's' van zijn werk; licht en donker-contrasten en kleurgebruik; zijn realiteitszin en 'no nonsense'-benadering.

Rembrandt eigen gemaakt

In de kunstwerken duiken mobieltjes op, hoodies, windmolens en The Beatles. Mevrouw Greet de Vlaming werkte 10 jaar aan haar Smyrna-versie van de Nachtwacht (en maar tellen...), de leerlingen van groep 5 van een basisschool in Ransdorp tekenden allemaal dezelfde toren (die ook door Rembrandt werd vastgelegd) en de huisvlijt van Bennie Joling kreeg nummer 1.

En dat allemaal kriskras boven en naast elkaar en zonder aanzien des persoons in een zogenaamde 'salon- of gallery hanging' (zo leer ik uit het stuk in de Volkskrant). De Engelse benaming voor een Franse manier om kunst te presenteren en daterend uit de 17e eeuw. Heel democratisch, zonder "elitaire hiërarchie".

Tot slot nog even wat feiten & cijfers: er waren 8.390 inzendingen afkomstig uit 95 landen. De 575 kunstwerken zijn gemaakt door in totaal 693 mensen(kinderen). Het tentoonstellings- en grafische ontwerp was in de kundige handen van Irma Boom. En neem van mij aan (en dat blijkt ook uit het artikel in de Volkskrant): de exercitie 'Lang Leve Rembrandt' was een ongelofelijk ingewikkelde onderneming. Met militaire precisie werd een enorme logistieke operatie uitgevoerd. Petje af voor de mensen 'achter de schermen' bij het Rijksmuseum.

1. Maarten Koopman, still uit de video "Het Joodse Bruidje'. 2. Tatjana Faber, 'Drie Windmolens'. 3. Greet de Vlaming bij haar 'De Nachtwacht'. 4. Impressie. 5. Kunstklas van OBS De Distelvlinder, Culemborg, 'Zo zien wij!'. 6. Diederick Kraaijeveld, 'Rembrandt'.

Heb je zelf aspiraties om een nieuwe Rembrandt te worden of wil je je vergapen aan 'gewone mensen' die hopen op eeuwige roem? Ga dan vooral kijken naar Lang Leve Rembrandt en dat kan tot en met 15 september aanstaande. Ik beloof je een heel genoeglijke vertoning van een soepzooitje aan Rembrandt wannabees....!

-X-

Have a nice day!

"Kan een doodeerlijke schilder toch een afzetter zijn en is een tronie alleen iets voor boeven? Welke kleur wordt er bedoeld met smalt en wat is een vispenseel?" Naar aanleiding van het Rembrandtjaar 2019 bracht het Instituut voor de Nederlandse Taal een (online) gelegenheidswoordenboekje uit met schilderstermen uit de 17e eeuw.
(1) Dozijnwerker: kunstenaar of ambachtsman die geen unieke stukken maakt, maar vooral seriewerk aflevert. (2) Alberduurtje: benaming voor een mooi schilderijtje of voor een mooie kleine prent; vervolgens ook voor alles wat in zijn soort een kunststukje of een juweeltje is en in schoonheid uitstijgt boven de rest. (3) Grauw of grauwtje: (kleine) schildering, uitgevoerd in verschillende tinten grijs; grisaille. (4) Bootsen: geschilderde, getekende of gebeeldhouwde figuur. Vandaar: bootsen, schetsen, afbeelden. (5) Carton: een op stevig papier of op karton getekend ontwerp voor een schilderij, beeldhouwwerk.

Op nr. 1: Bernard Jolink, "Mijn Rembrandt'.

lees verder

Main Menu