Duran Lantink met 'Old Stock' in Centraal Museum Utrecht

31 augustus 2019
"Een betere wereld begint bij de mode-industrie". En dat is hard nodig, want er bestaan allerlei kwalijke kwesties rondom ons kleedgedrag. We zullen ons leven moeten beteren, zoals stoppen met al te jachtige veranderingen in stijl en looks. Weg met de vaak schandalige uitbuiting met als toppunt kinderarbeid en met die milieubelastende productiemethoden. Stoppen met de dumpprijzen en maandenlange SALE.
Nee, slow fashion, leasing, customization, circulariteit en recycling: dat zijn de uitdagingen als het gaat om verduurzaming van de mode en ontwerper Duran Lanting maakt daar werk van.
Jíj kent hem wellicht van de 'Vaginabroek' van Janelle Monáe.

In 'Old Stock' presenteert het Centraal Museum in Utrecht een "avontuurlijk drieluik" met nieuwe creaties van deze jonge, aan de weg timmerende en - ook internationaal - snel rijzende ster.
  


1. De Vaginabroek. 2. en 3. 'Straight from the sale bins' collectie.
Opvallend. Steeds vaker zijn kostuumgeschiedenis en mode (of een combinatie daarvan) in het domein van de kunst te vinden. Die vervagende grenzen tussen mode en kunst is een verschijnsel dat zo'n veertig á vijftig jaar geleden optrad en dat schijnt onder andere te maken te hebben met het feit dat ontwerpers vanaf die tijd vaker de catwalks verlieten en met performances, sculpturale designs en 'textiele' installaties de grenzen van hun discipline opzochten.
(Afgelopen seizoen berichtte ik over Femmes Fatales en Fashion Statements en) ook in het aankomende seizoen zijn er weer een aantal mode-exposities geprogrammeerd. Zowel in binnen- én buitenland zijn die vertoningen vaak heel succesvol, zo blijkt ook uit deze krantenkop van afgelopen maart: "Dior-expositie in V&A Londen verpulvert alle records en wordt verlengd wegens groot succes". (V&A = Victoria & Albert Museum).

Dior: dressed for success

"Met 700.000 bezoekers was de tentoonstelling in Parijs al razend populair. Het Musée des Arts Décoratifs ontving in zijn 112-jarige bestaan nooit eerder zoveel bezoekers. In Londen waren binnen 19 dagen na de opening alle tickets (die overgebleven waren na de stormloop in de voorverkoop) uitverkocht (bron: HNL). Dat belooft wat: in het Gemeentemuseum (Kunstmuseum Den Haag) staat de Nederlandse variant van 'Christian Dior: Designer of Dreams' gepland. Dat wordt dus een blockbuster van hier tot Tokyo.

the art of fashion

Maar hoe maak je van zo'n statische en levenloze verzameling etalagepoppen met historische en/of hedendaagse creaties een dynamische schouwspel? Zonder uitzondering staat er 'Niet aanraken a.u.b' op de bordjes. Soms achter een gespannen koord of laser scanners, vaak ook achter hinderlijk spiegelend glas in een vitrine (zoals het geval was bij de door mij bezochte expositie over Mary Quant in Londen). Kijken met de handen op de rug, want vooral niet voelen.






1. t/m 5. 'Straight from the sale bins' collectie. 6. Top uit de 'Black Collection' (Acensu et Descensu), foto via ©DuranLantink.  
En niet dat je in de tentoonstelling 'Old Stock' van Duran Lantink het geshowde wél mag betasten. Nee, ook in deze presentatie in het Centraal Museum is het 'handen thuis' en 'kijken doe je met je ogen', maar het kunsthuis is er uitstekend in geslaagd Durans textiele scheppingen tot leven te wekken en een fijne sfeer en een hedendaags tijdsbeeld neer te zetten.

kleding tot leven wekken

Maar wie is die Duran Lantink? Uit 1987, dus begin 30 en veel wordt duidelijk na lezing van de uitgebreide reportage van verslaggever Cécile Narinx in de Volkskrant. En in het radioprogramma 'Nooit meer slapen' ondervroeg Pieter van der Wielen de nog jonge, maar al zo succesvolle Lantink een uur lang en uit beide interviews komt een man naar voren die niet op zijn mondje is gevallen (to say the least).
Expliciet ook; hij windt er geen doekjes om en is recht voor z'n raap. Op een blouse (top) uit zijn 'Black Collection' staat de tekst 'I'll suck your dick!' en op de rugzijde: 'Lick my clit' (↑), omdat - volgens de ontwerper - "nothing comes for free in this world" en daarmee is de toon wel gezet. In het logo op de ondergoed-collectie staat 'Fist Fucking God's Planet' en dat "verwijst naar alle grote ego's in deze wereld die elkaar naar de keel vliegen én naar ons voortdurende verlangen naar meer, meer en meer. We lachen allemaal terwijl we deze planeet verpesten."

verknipte creaties

Lantink maakt ietwat bizarre, (soms) vervreemdende, maar wel hele duurzame collecties door restanten uit de mode-industrie te (her)gebruiken. Voor 'Straight from the sale bins' - een collectie, die de uitverkoopgekte en het over-consumentisme bekritiseert - dook de ontwerper in de restantenbak* met niet verkochte kledingstukken van high end modemerken en designerlabels en toverde die om tot nieuwe kunstzinnige collage-stukken. Manmoedig zet hij de schaar in begerenswaardige, maar voor ons paupers onbetaalbare luxe-brands en combineert de meest uiteenliggende onderdelen tot nieuwe uitdossingen. En dat lot ondergaat ook afgedankte schoenen en tassen. De uitmonsteringen zijn niet altijd even draagbaar, dus of je van kledingstukken kunt spreken? 
*Overgebleven kleding van high-fashion-merken wordt meestal vernietigd. De restanten worden verbrand of versnipperd, omdat de uitverkoop niet 'chic' zou zijn, niet past bij het imago van het merk en het de marktwaarde van 'de naam' geen goed zou doen.


  




1. t/m 4. Installatie 'Post Black Friday'. 5. en 6. 'Sistaaz of the Castle'.
En daarmee is het bruggetje naar de onderhavige tentoonstelling in het Centraal Museum wel gemaakt, want Lantinks "eerste solotentoonstelling is een avontuurlijk drieluik waarin thema’s als duurzaamheid en diversiteit centraal staan". 
"Speciaal voor het museum creëerde Lantink een nieuwe collectie gebaseerd op het hergebruik van kledingstukken die niet zijn geselecteerd voor de modeverzameling van het Centraal Museum."
Oké! Leg uit.

old stock is het nieuwe chic

Het Centraal Museum heeft (net als meer musea) een grote (historische) kostuumcollectie* en weet dat het vermaken van kledingstukken naar de allernieuwste mode iets is dat al eeuwenlang gebeurt. "Een prachtig voorbeeld hiervan is een onlangs gerestaureerde negentiende-eeuwse crinolinejapon." Lantink kreeg de vrije hand en vermaakte een paar uit de gratie geraakte japonnen uit het museumdepot, door die op zijn eigen wijze te combineren met delen van designer-kloffies.
* in de modecollectie richt het museum zich "op het verzamelen van experimentele en grensoverschrijdend ontwerpen".

Daarnaast zie je in de expositie een wat ouder, maar langlopend project (uit 2016) genaamd 'Sistaaz of the Castle'. Samen met fotograaf Jan Hoek maakte Lantink een foto-documentaire gebaseerd op de kleurrijke en zelfgemaakte outfits van transgender-sekswerkers in Kaapstad, Zuid-Afrika. "Het eindresultaat leverde een imponerende show op vol collage-achtige genderloze mode-items van gerecycled materiaal."

pussy power: meer dan alleen die broek

En tot slot - natuurlijk - 'de broek'. Zelf is Duran Lantink er wel een beetje klaar mee: die bekendheid die hij kreeg door de Vagina-broek, gedragen door de Amerikaanse Janelle Monáe. In de videoclip bij het nummer 'Pynk' (2018) draagt de zangeres samen met enkele danseressen - en als ode aan het vrouwelijke geslachtsorgaan, het - inmiddels door het Centraal Museum aangekochte kledingstuk.
"Ik wil niet voor eeuwig die jongen van die kutbroek blijven", aldus Lantink in het eerdergenoemde artikel van Cécile Narinx.





1. t/m 5. 'Sistaaz of the Castle' in samenwerking met fotograaf Jan Hoek. (2e foto © Duran Lantink en Jan Hoek).
De expositie van Duran Lantink is te zien op de zolder (3e etage) van het historische deel van het Centraal Museum. Je ziet daar ook een installatie, genaamd 'Post-Black-Friday-shop': een opstelling van een winkelinterieur waar - zo lijkt het - zojuist een kudde olifanten doorheen is getrokken. Eenzelfde effect als na een dagje uitverkoop-shoppen à la Black Friday.

Second hand Rose

Noem mij gerust een 'Second hand Rose'- oftewel een liefhebber van vintage- en 2e hands (in het algemeen en dus ook voor kleding) - en groot voorstander van hergebruik. Vandaar dat ik mij wel kan vinden in de uitgesproken, (oké, ik geef het toe) soms ook ietwat bizarre combinatie-drang van Duran Lantink.

Kleren voor paradijsvogels...


-X-


De vertoning is nog te zien t/m 27 oktober. Kijk je even op de website voor je van huis gaat?

Ik maakte deze post n.a.v. een #instameet: een exclusieve rondleiding door een leeg museum georganiseerd voor b(v)loggers en andersoortige 'influencers'. Dank @greetingsfromutrecht.
Bronnen: de Volkskrant; notjustalabel.com; Stylink
Tekst en (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl (tenzij anders vermeld).

Virtuoos! Israels tot Armando in het Frans Hals Museum

16 augustus 2019
Wat maakt een schilderij uitmuntend of magistraal? Het Frans Hals Museum doet in de tentoonstelling 'Virtuoos! Israels tot Armando' een verwoede poging ons het verschil tussen het wél en het níet uitzonderlijk 'kwasten en penselen' voor te houden. In de uitgebreide vertoning draait het om meesterlijk, trefzeker en levendig schilderen, lees ik het bijbehorende 'bookazine'. "De focus ligt op Nederlandse schilders voor wie de afgelopen honderd jaar de vrije, uitdrukkingsvolle en rake toets wezenlijk was".

Het is een ontdekkingstocht die begint bij het impressionisme met artiesten als Isaac Israels en Thérèse Schwartz, via de expressionisten - denk Karel Appel en Constant, naar de abstracte schilderkunst met vertegenwoordigers als Ger Lataster en Willem Hussem.
Kijk mee naar honderd jaar zeer bedreven uitblinken.



1. Anton Rooskens, 'Bloemfiguur' en 'Zonder titel', beiden 1969. 2. Thérése Schwartze, 'Portret van mevr. A.G.M. van Ogtrop-Hanlo met haar vijf kinderen', 1906. 3. Isaac Israels, 'Gezusters Arntzenius'. 
Bij het woord 'virtuoos' denk ik eigenlijk gelijk aan grandioos pianospel. Zo'n vingervlugge, pingelende maestro (en die zet ik meestal af, want ik word daar heel nerveus van). Het is in ieder geval iets met muziek. En die associatie is niet voor niks, want als je gaat googelen, dan lees je bijvoorbeeld 'muzikaal genie' en 'bedreven toondichter'. En ook: "een virtuoos - afgeleid van het Latijnse 'virtus', oftewel 'deugd'- is een musicus die het bespelen van zijn of haar instrument (en dat kan ook de stem zijn) technisch volmaakt beheerst*."
* "Duivelse' musici die het publiek verbijsterd en in extase achterlieten waren bijvoorbeeld de violist Paganini, klavecinist Scarlatti en pianist Liszt. Onder diens werken bevinden zich diverse virtuoze staaltjes, zoals 'Orageuit Années de pèlerinage: Suisse'." (bron en te beluisteren op: Preludium)

een meesterlijke toets en de absolute veeg

Blijkbaar is de term ook toepasbaar op beeldende kunst en meer specifiek, op schilderwerk. En dat doet het Frans Hals Museum. In het filiaal Hal op de mooie Grote Markt in Haarlem zie je voortreffelijk schildersgeweld met de fijngevoelige snaar van Isaac Israels en Hans Bayens en het klets-klots-kladder van mannen als Karel Appel en Armando. Hoezo virtuoos? Leg eens uit...

iets is goed als je het mooi vindt

Virtuoze kunst is natuurlijk geen genre. Het is meer een classificatie, want wat men bedoelt is, 'meer of beter dan gemiddeld', of ook wel, 'technisch volmaakt'. Er zit wel degelijk een element van vakbekwaamheid in, maar ook een kwalificatie (in de letterlijke zin van het woord). Iets virtuoos noemen is spierballentaal voor iets mooi vinden. Oké, iets héél mooi vinden. Of heel erg knap. Kundig.

Voor de doorsnee toeschouwer - ook wel kunstplebs - is iets goed als 'ie het mooi vindt. En wat de één goed vindt: dat is dus subjectief. Dat kan voor ieder van ons verschillend zijn. Denk maar aan die virtuoos pingelende pianist. Want ik hou van klassieke muziek, maar meer van vioolconcerten dan van etudes en preludes (of hoe dat mag heten) met piano-solo's. Overwegend heel knap gedaan, maar geef mijn portie maar aan Fikkie.
't Is een kwestie van smaak en dat geldt dus ook voor virtuoze schilderkunst. Wat de één mooi vindt, vindt een ander mogelijk spuuglelijk. Misschien is de titel van de expositie daarom niet zo heel erg gelukkig gekozen (vindt ook de Volkskrant). Het begrip 'virtuoos' is voor meerdere uitleg vatbaar en daardoor ontstaat begripsverwarring. Devaluatie van de betekenis ligt op de loer.






1. Ger Lataster, 'Siësta', 1996. 2. Twee maal Isaac Israels. 3. Drie op een rij van Hans Bayens. 4. Zicht op George Breitner. 5. Isaac Israels. 6. Een presentatie 'nét niet virtuoos', met middenvoor het portret 'Dame met zwarte hoed' van Charlie Toorop en daaronder Casper Marinus Leenderd Kouw met 'Landschap met molen'.
Voor de broodnodige duidelijkheid: lees het bij de expositie uitgebracht bookazine* en je krijgt een interessante uiteenzetting over wat de samenstellers - Antoon Erftemeijer en Lars Been** - verstaan onder het begrip 'virtuositeit' en waarom zij voor deze invalshoek hebben gekozen. In het eerste hoofdstuk maken zij hun redeneertrant duidelijk. De tentoonstelling handelt over "schilderkunst waarin met losse, vrije, vitale streken en toetsen een hoge mate van beweging, zeggingskracht en expressie is bereikt."
* Een prettig modisch verschijnsel: een, vaak aangenaam geprijsde 'catalogus' (jammer genoeg staan niet alle schilderijen beschreven) en magazine ineen.
** Conservator moderne kunst Frans Hals Museum (Erftemeijer) en co-curator en kunsthistoricus (Been).

what's in a name

Maar what's in a name? Lekker boeiend. Niet dus, want de expositie is gewoon een hele fijne kijkervaring. Alle reden om een rondgang te maken in 'Hal', de architectonische mengelmoes* aan de Grote Markt.
 * Deze locatie van het Frans Hals Museum is een samenvoeging van drie verschillende panden uit verschillende periodes: de Vleeshal, het Vishuisje en de Verweyhal. 

"Kunstenaars, kinderen en apen, ze beginnen allemaal spontaan. Kunstenaars ervaren kunst van kinderen en apen veelal ook als inspirerend. Maar het museum wil de veel gehoorde opmerkingen bij moderne kunst "dat kan mijn kind ook" of "een aap kan dat ook" aan de kaak stellen door tegelijk te laten zien hoe echte kunstenaars zich verder ontwikkelen en "virtuoos" worden."

spontaan maar weloverwogen

De tentoonstelling start op de begane grond met een wandje 'nét niet'. "Niet virtuoos, maar anders." Daar zien we een 8-tal voorbeelden van wat het museum verstaat onder 'niet-virtuoze manieren van schilderen' (zie foto hierboven). Zo hangt er bijvoorbeeld een - inderdaad nogal vlak - portret van de hand van Charlie Toorop ('Dame met zwarte hoed', 1928), maar het 'Landschap met molen' geschilderd door Casper Marinus Leenderd Kouw vind ik (persoonlijk) best aardig. Geen topstuk, maar zo zijn er meer (en ook in de expositie). Kwestie van smaak en daarmee is mijn bezwaar tegen de kwalificatie 'virtuoos' wel aangetoond. 





  
1. 'Dat kan mijn kind ook', drie kinderwerkjes. 2. Zaaloverzicht bij 'Expressie' op de 1e etage. 3. Lucebert, 'Een mens', 1990. 4. Zaaloverzicht. 5. Joan Gijsbers, 'Terras', 1983. 6. Wieske Wester, 'Bananas #12', 2018.
Goed. Ik zeg volle kracht vooruit en we geven onze ogen de kost bij al die fijne impressionistische schilderijen van Isaac Israels, George Breitner, Hans Bayens en anderen. What's not to like? Nou? Nu je het zegt. Het ene doek is mooier dan het andere. Breitners werken zijn vrij donker en Israels' doekje getiteld 'Gezusters Arntzenius' is 'mooier'; warmer dan zijn 'Portret van Sosro Kartono'. Daar ontkom je niet aan. Kwestie van smaak, maar over het algemeen: kostelijk.

Mijn ontdekking is Hans Bayens (1924-2003). Ik had niet eerder van de man gehoord, maar wat een fijnbesnaarde, gevoelvolle bescheiden werkjes. Heel mooi (vind ik). Het grote canvas van Thérese Schwarte krijgt veel aandacht (er staat - indachtig slow art - zelfs een bankje bij), maar virtuoos? 

geoefende onbevangenheid en schwung

Het wordt pas echt spannend wanneer we de trap bestijgen naar de eerste verdieping, want hoe magistraal en onnavolgbaar is het expressionisme? Ik word van deze dynamische kunststroming - door de bank genomen - vrij vrolijk en is dat dan een van de emoties die het gevolg is van virtuoos kunstkijken?
Te zien is een video waarin Karel Appel aan het werk is (volgens zijn beproefde methode 'van dik hout zaagt men planken') en er hangen een aantal verfstukjes van hele jonge kinderen. Die werkjes tonen aan dat hun spontaniteit "bijzonder virtuoos kan ogen" (maar dat is niet genoeg om virtuoos te zijn?). Vergaap je aan het geweldig werk van Cobra-kunstenaars, Anton Rooskens, Jan Cremer en zeker niet te vergeten, Ger Lataster.  

apenstreken en krabbels

Óp naar de mooie oude zolder, want daar zien we virtuoos abstract. Heerlijke kleurexplosies van Harrie Peters en Else Mulder, Adine Engelman en Frank van Hemert (e.a.). Apenstreken ook, want - met veel instinctieve spontaniteit - kan er dan ook sprake zijn van dierlijke virtuositeit? De hele vorige eeuw, maar zeker rond 1950, bij de opkomst van de abstracte schilderkunst, ontstond er interesse in het fenomeen apenkunst en werd er veel wetenschappelijk onderzoek gedaan maar de oorsprong van creativiteit en die van de menselijke in het bijzonder.



 
  

1. Armando ('Fahne 5', 1982) en op de achtergrond Theo Wolvecamp ('Zonder titel', ca. 1970). 2. Harrie Peters, 'Zonder titel', 1980/81. 3. Zaaloverzicht. 4. Evi Vingerling, 'Zonder titel', 2013. 5. Zaaloverzicht. 6. Apenstreken: schilderingen door apen (waaronder chimpansee Mano) uit de collectie van van Ignace Schretlen.
En? Kunnen apen virtuoos schilderen? Toch niet, begrijp ik uit de onderhoudende publicatie bij 'Virtuoos! Israels tot Armando'.
Gelukkig maar, wij moeten ons toch ergens in onderscheiden (en niets menselijks is ons vreemd).

De tentoonstelling is nog te zien t/m 3 november aanstaande. Kijk je even op de website voor bezoekersinformatie?


-X-


Ben jij ook benieuwd wat het nieuwe museale seizoen ons gaat brengen? Van 23 t/m 25 augustus - én terug op het Museum-en Leidseplein - de Amsterdamse Uitmarkt. Mijn volgende blogpost handelt over alle must sees en blockbusters in de herfst, winter en het voorjaar van 2019-2020.

Dus blijf aan de lijn...!

Het ultieme uitje: een fijn museumbezoek en dan een patatje mét toe....
Tekst en alle (iPhone)foto's ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl

Nu te zien in Museum de Fundatie: Michael Triegel en Zomerexpo 'Europa'

10 augustus 2019
De Latijnse titel voor de expositie, 'Discordia Concors', met het (haast magisch-/sur-) realistische werk van de Duitse fijnschilder Michael Triegel is niet voor niks gekozen. Het betekent zoiets als 'harmonieus meningsverschil' (of tweedracht) en wel hierom toepasselijk, omdat de kunstenaar zich vijf jaar geleden - op middelbare leeftijd - bekeerde tot het katholicisme. Op z'n minst opmerkelijk.
In Museum de Fundatie zie je momenteel 50 schilderijen van een artiest die een moderne twist geeft aan de stijl van de oude meesters.

Maar een bezoek aan het Zwolse museum is niet alleen maar 'zwaar op de hand' en religieus getint, want in hetzelfde kunsthuis zie je ook de meer lichtvoetige Zomerexpo 2019 met als thema 'Europa'. Twee onvergelijkbare grootheden, maar ik doe het toch. Lekker pûh...!

Loop je met mij een rondje door de zalen van het kunsthuis in de Hanzestad?



1. 'Prometheus (Tryptychon)', 2007. 2. 'Selbstporträt', 2016. 3. Zaalimpressie.
Waarom zou je je op 45-jarige leeftijd laten dopen - wat de kunstschilder vijf jaar geleden deed - en daarmee toetreden tot de Rooms-katholieke Kerk? De ontkerkelijking al decennia een feit en dan volgeling worden van een religie die niet anders dan in een kwaad daglicht staat wegens diverse onsmakelijke misbruikschandalen. Waarom, denk je dan (denk ik dan).
Dat is een vraagstuk waar geen antwoord op komt in de tentoonstelling 'Discordia Concors', maar die hang naar het hogere is wel het algehele thema bij de getoonde werken. Ietwat duister en mystiek en dat is de teneur van de vaak devote hyperrealistische fijnschilderijen van Michael Triegel*.
1968, Erfurt, (voormalig Oost-)Duitsland.

tegenstrijdig en mysterieus

Op een ondergrond van plechtstatig aubergine hangen 50 schilderijen waarvan je in eerste instantie de indruk krijgt te maken te hebben met oude kunst. Door het portret van paus Benedictus XVI, altaarstukken, een drieluik en andere, godsvruchtig-ogende canvassen met de beeldspraak van de renaissance, waan je je namelijk in een (laat) middeleeuwse kerk. Geschilderd in de stijl en met de precisie van de oude meesters: laag over laag, zeer verfijnd en heel symbolisch van aard. Bijbelse en mythologische taferelen, Latijnse namen en teksten en voor mij veel jeugdsentiment (want katholiek opgevoed).

maar niet heus

Als je verder kijkt dan je neus lang is, ontwaar je allerlei tegenstrijdigheden. Blijken de doeken bevreemdend en onwerkelijk. Ongewone associaties en variaties op een bekend verondersteld thema. Maar niet heus! In het schilderij 'Avondmaal' (1994) zou Christus aan tafel 'horen' te zitten met zijn 12 apostelen: in Triegels versie zit een gezichtsloze Jesus alleen aan een lege dis.
In 'De Bode' (2008) blijkt de figuur van Maria een houten ledenpop te zijn - zo'n tekenhulpmiddel dat ook op andere schilderijen opduikt en zie je her en der een kindertekening, een 'verdwaalde' antieke typemachine, een spiegel, stokbrood met een glas wijn, een nijptang en hedendaagse tubes verf, een mes of penseeltje. 






1. 'Porträt Kerstin', 2012. 2. 'Porträt Pabst Benedictus XVI', 2010. 3. 'Gebete', 2019. 4. 'Ave, verum corpus', 2018. 5. 'Schlafende Ariadne', 2010. 6. 'Römischer Bettler', 2018.
"Vergankelijkheid en schoonheid gaan bij de kunstenaar moeiteloos samen. Niet alleen in Triegels grote thematische werken, ook in zijn stillevens (...). Het is Triegels kracht om vertrouwde iconografie in een provocerend spel van herkenning en verwarring te koppelen aan deze tijd", aldus de handout bij de tentoonstelling.

En echt, ik wil niemand in het harnas jagen, maar... Hoewel ik zijn vakmanschap in hoge mate bewonder (what's not to like) en geïntrigeerd ben in het hoe en waarom van zijn bekering tot het christelijke geloof, spreekt de thematiek van Triegels werk mij minder aan. Die religieuze insteek is 'niet-echt-dat-je-zegt-mijn-ding' en dat zal zeker te maken hebben met die katholieke opvoeding (waarvan ik mij al in mijn tienertijd afkeerde). 
Voor degenen die er geen genoeg van kunnen krijgen: dertig van Triegels werken op papier zijn te zien in Kasteel het Nijenhuis, de chique dependance tussen Wijhe en Heino in het Overijsselse.

Zomerexpo 2019

Goed. We beklimmen de trap naar 'de wolk', want zo is de moderne en spectaculaire nieuwbouw op de Zwolse Fundatie in de volksmond gaan heten. Daar zie je momenteel een ZomerExpo met als onderwerp 'Europa'. Een vertoning met een hoge vermaakswaarde, want voor ieder wat wils en voor elke beurs.

een hoge vermaakswaarde

Het fenomeen 'Zomerexpositie' kent drie kenmerken: na een open inschrijving (1) volgt een anonieme keuze (2) en alle tentoongestelde kunst is te koop (3). Én alles doet mee: schilderijen, tekeningen, films, animaties, 2- en 3-D prints, mode-ontwerpen, sculpturen, foto's, buitenbeelden, installaties en maquettes.
De organisatie van het ZomerExpo-festival is al sinds 2011 in handen van Stichting ArtWorlds en de oproep voor de voorrondes van deze 2019-editie leverde in totaal 3.200 digitaal aangemelde creatieve uitingen op. Want het enthousiasme onder professionele kunstenaars en ter zake kundige amateurs is groot: het doet er niet toe wie de maker is. "Hier moet de kunst weer voor zichzelf spreken", zegt oprichter Carlien Oudes in een interview in het bij de tentoonstelling uitgegeven boekje*.
* Een mini-catalogus in de serie van SeeAllThis met een opsomming van alle kunstwerken met de bijbehorende afmetingen en verkoopprijs).





1. Remigius Hazenbroek, 'En wij dan...'.  2. Drie werken van Ans van der Vleuten en '(...) de humor ligt op straat' van Marcel de Wit. 3. Bas van Wieringen, 'At the end the book will save itself'. 4. Anita Dommerhold, 'The Backside'. 5. Johan Lammerink, 'Eyes1 - Rich Amsterdam (127 eyes...)'. 6. Zaaloverzicht.
De deelnemers zijn op zoek naar een (groter) podium en feedback op hun werk en hopen op een plekje aan de muren of in de zalen van de twee locaties waar de tentoonstelling wordt gehouden. "Elke maker krijgt de kans om werk in een museale omgeving te exposeren, positie te bepalen en contacten te leggen. En bezoekers herkennen zich in de kunst die deze heterogene groep maakt (...). ".

reputaties tellen niet

Voor de uiteindelijke vertoning in De Fundatie én de kamers en de tuinzaal van Kasteel het Nijenhuis (waar ik overigens niet ben geweest) werden door een vak-, junior- en publieksjury, 250 kunstwerken uitverkoren. Het zijn kunstzinnige maaksels van overwegend Nederlandse kunstenaars, met - zoals gezegd - het overkoepelende en breed op te vatten thema 'Europa'. Goed gekozen ook. De verkoopexpositie opende in de week voor de Europese verkiezingen.

actuele issues

"Europa staat ter discussie. Het is een werelddeel in verwarring, waar je wel of niet bij wilt horen." En dus kun je een dergelijk onderwerp 'via verschillende routes aanvliegen' (jeukwoorden, maar wel toepasselijk in dit verband).
"Dat kan zomaar propagandawerk of uitgesproken kritisch werk opleveren, maar het kan ook arcadisch (idyllisch of landelijk, red.) en paradijselijk zijn: vakantiebestemming Europa! Eigenlijk alles waarvan je vindt dat het over Europa gaat", aldus Oudes.
Alle te verwachte kwesties komen voorbij: Brexit en Theresa May, de gele hesjes, het groeiende populisme, de eigen identiteit, het vluchtelingenvraagstuk, maar ook de mooie kant van onze Verenigde Staten van Europa. Een ratjetoe: soms serieus, soms (v)luchtig (zoals Ha Ha Ha van Marcel de Wit, dat de titel '(...) De humor ligt op straat' meekreeg en gemaakt is van lachgaspatronen - zie foto ). 

De zomertentoonstellingen blijken een zomerhit, want zeer druk bezocht. In 2017 kwamen er meer dan zeventigduizend bezoekers op af. Heel begrijpelijk, want het is fijn om te kijken naar de diverse invalshoeken en variaties op het thema, zonder afgeleid te worden door de status en faam van die makers.
Soms hebberigmakend (en variërend van een enkele honderd tot zo'n twintigduizend euri).






1. Rob Ferencik, 'Public Space 3/2' en 'Public Space 1'. 2. Zaaloverzicht. 3. Erika den Boer, 'Cultureel Erfgoed'. 4. Jeanne van Bragt - Peijen, 'Europa heel divers'. 5. Hester Popma - van der Kolk, 'Welcome to Europe'. 6. Pauline van Buringen, 'Sunday 8.15 AM'.  
Nu ook te zien: Charlotte van Pallandt, 'Kunst als Levensdoel' (en daarover schreef ik dit verslag).
De drie beschreven tentoonstellingen zijn te bezoeken tot en met 1 september aanstaande. Kijk even op de website van Museum de Fundatie voor bezoekersinformatie.


-X-


Tot later!


Tekst en alle (iPhone)foto's: ©MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl

Auto Post Signature

Auto Post  Signature