De 'girly' muurschilderingen van Lily van der Stokker in het Stedelijk Museum

31 oktober 2018
Laat ze het maar niet horen (...) dat ik haar muurschilderingen de kwalificatie 'girly wall art' meegeef. Lily van der Stokker (Den Bosch, 1954) is het helemaal niet eens met deze typering. "Het woord meisjesachtig vind ik niet fijn", zegt ze in een interview in Het Parool naar aanleiding van de expositie. De kunstenaar noemt zichzelf eerder een feminist en verklaart in het vraaggesprek: "mijn werk is veel gelaagder dan je denkt".
In het Stedelijk Museum in Amsterdam opende afgelopen zaterdag (27/10) onder de noemer 'Friendly Good' een retrospectief met het werk van Lily van der Stokker. Ik nam een kijkje en dompelde mij onder in de zachte pastels, fluorescerende kleuren en speels, visueel aantrekkelijke ruitpatronen en bloemmotieven, verluchtigd met allerlei teksten, pijlen, wolkjes en andersoortige krabbels. 

Ik ga je voor. Ga je mee?



1. 'Nothing Really', 1991. 2. 'Mistake Painting', 1991-2018. 3. 'Lief zijn voor elkaar', 1989.
Onbegonnen werk, lijkt mij, dat weerleggen van die karakterisering. In alle publicaties over haar werk lees ik (in koeien- én neonletters): "meisjesachtig". Zelfs in de zaalteksten en in de bij de tentoonstelling uitgegeven catalogus. Curator Leontine Coelewij schrijft daarin: "de bloemen, wolken en zonnestralen in karikaturale stijl spiegelen de leefwereld van tienermeisjes, zoals die tot uitdrukking komt in bijvoorbeeld school-agenda's, volgetekend met namen van idolen in dikke ballonletters." De tentoonstellingsmaker refereert dan naar Van der Stokkers' werk van begin jaren negentig, maar ik (persoonlijk...) vind dat die omschrijving doorgetrokken kan worden naar haar hele oeuvre. En daarin ben ik dus niet de enige. Haar werk is door de jaren heen heel consistent in die 'kinderlijkheid'.

small talk*

De Nederlandse Lily van der Stokker maakt al zo'n dertig jaar kleurrijke, grootschalige wall art, soms gebruikmakend van (mee)geschilderde kubussen en meubilair, zoals stoelen en banken.
Opgeleid aan de Academie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda, woont en werkt zij sindsdien afwisselend in Amsterdam en New York. In 1983 openden zij en haar partner Jack Jaeger een galerie in East Village. Toentertijd een verwaarloosde achterstandswijk, maar wel the place to be voor de New Yorkse art scene.
Tegelijkertijd begon Van der Stokker te schilderen en met een imposante lijst van solo- en groeps-tentoonstellingen all over the globe, mag zij inmiddels gerekend worden tot een van de gevestigde vrouwelijke kunstenaars. In 2000 schilderde zij "The Pink Building": de hele buitenkant en het dak van een gebouw op de Wereldtentoonstelling in Hannover, Duitsland en ontwierp zij een bijna 7 meter hoge en 5 meter brede keramische theepot in ouderwets Engelse stijl, genaamd "Celestial Teapot" voor het dak van Hoog Catharijne in Utrecht (2013). In 2003 maakte zij enkele (stof)ontwerpen met de naam 'Closest Friends' voor de collectie van Victor & Rolf.






1. 'Hoi', 1989. 2. 'Friendly Good', 1992-2018, 'naamgever' van de tentoonstelling. 3. 'Wonderful' (ontwerp voor een muurschildering), 1991. 4. Tweeluik 'To love one another', 1990. 5. 'Grandmother van der Stokker', 2003-2018.
I'm a beauty specialist. I have commissioned myself to research happiness and friendliness in my artwork, and with that I take stand against irony and cynicism. Deze quote van Van der Stokker is de openingszin bij de tentoonstelling in het gemeentelijke museum in Amsterdam. De kunstenaar heeft zich dus blijkbaar aan het begin van haar carrière voorgenomen om geluk en vriendelijkheid te onderzoeken en 'op te staan' tegen ironie en cynisme. Een uitstekend ambitie (dat zouden we ons allemaal moeten voornemen :-), dat zich gedurende drie decennia uitte in (kleurpotlood-)tekeningen, kleine schilderijtjes en grote muurschilderingen met een toegankelijke, luchtige beeldtaal. 

de zeurclub*

Kan een kunstwerk ook grappig, lief en positief zijn?  Kun je kunst maken over het soms banale alledaagse? De teksten van Van der Stokker lijken onbeduidend en op het naïeve af. "Ik vind alles goed", "Dank je wel lieve schat", Kusje niets ja", "Schattebolletje", allemaal  kreten op werken uit de jaren negentig. Vervolgens verschijnen de namen van haarzelf en haar partner, van familieleden, vrienden en collega's op haar kunst en meer recent maakte Van der Stokker murals met daarop verwoorde gedachtespinsels over haar ervaringen met de gezondheidszorg en over allerhande huishoudelijke klusjes. "Schimmel op het douchegordijn", "Haren uit het gootsteenputje trekken", "Dode muis achter de koelkast", "WC schoon in 7 minuten". Volgens de kunstenaar een ode aan het schoonmaken. Hoe gewoontjes en triviaal.






1. 'Aunt Annie, Uncle Jean' (ontwerp voor een muurschildering met blokken), 2004. 2. 'Mensen die ik ken van mijn werk' (ontwerp voor een murschildering), 2001. 3. 'Extremely Experimental Art by Older Women', 1999. 4. Deel van 'Fysiotherapeut' en 'Inloopspreekuur', 2018. 5. 'Sleeping in the Gallery'/'Take Off Shoes', 2008. 6. Zaaloverzicht en deel van  'Tidy Kitchen', 2015-2018.
Van der Stokker behoort tot de groep kunstenaars die sinds eind jaren tachtig pleitte voor een positieve benadering en zij nam expliciet stelling tegen de negatieve stemming in de kunst. En dat is goed te zien. Zij werd in die beginjaren wel geïnspireerd door de politiek betrokken conceptuele kunst. Zeker door feministen als Barbara Kruger (waarvan een prachtig werk te zien is in het trappenhuis van de nieuwbouw van het Stedelijk) en Jenny Holzer, die beiden ook veel teksten gebruiken, maar Van der Stokker koos bewust niet voor de felle, confronterende leuzen, maar eerder voor "kleinigheidjes, gedachtekronkels". "Niet zo stoer, eerder een beetje dommig misschien".

100% stupid*

De (soms geestige) teksten op de kunstwerken met cartoonachtige doodles, sensuele roze en vlezige zoete kleurtjes, schattige en vriendelijke wolkpartijen en motieven werden niet altijd even serieus genomen. De criticasters vergeleken de wall art met de commerciële beeldtaal en noemden het plat en goedkoop. De kunstenaar zegt hierover (in het eerder aangehaalde interview in Het Parool): "het ziet er ogenschijnlijk simpel uit en dat wil ik ook. Alsof iedereen het kan. Ik wil niet overtuigen met technische, hoogstaande trucs. Ik maak in feite avontuurlijke nieuwe werken met beeldelementen die al langer bestaan. Pijlen, bloemen, wolken, krullen, decoraties en versiering. We kennen het allemaal, maar ik maak er kunst van."




1. Zaaloverzicht. 2. 'Family Oriented Gallery', 2008. 3. en 4. Delen van "Tidy Kitchen', 2015-2018.  
Het werk van Lily van der Stokker heeft een zekere mate van verleidingskracht en het 'bijt noch blaft'. Maar waarom mag kunst niet gewoon simpel, aardig en vrolijk zijn, vraag ik je...? 

De kunstenaar heeft een grote schare fans; sommige mensen zullen haar kunst afdoen met termen als #knuffelkunst of #puberwerk. Niets zo persoonlijk als kunst. Over smaak valt niet te twisten: een waarheid als een koe.

Ik ben er nog niet uit....


-X-


De tentoonstelling 'Friendly Good' is te zien tot en met 24 februari 2019. Kijk even op de site van het Stedelijk voor bezoekersinformatie. 

* namen van tentoonstellingen.


Tekst en alle (iPhone)foto's: © Miriam van der Meer (www.agreylady.nl).

'BLOOT, het kwetsbare lichaam' in Museum Kranenburgh, Bergen (NH)

27 oktober 2018

Heel open en bloot. Sinds 14 oktober jl. zie je in Museum Kranenburgh een openhartige expositie met het menselijke lichaam als onderwerp, maar dan wel poedel- en spiernaakt. In de nieuwbouw-vleugel van de - in het Noord-Hollandse Bergen gelegen villa zie je in 'BLOOT - het kwetsbare lichaam' de verbeelding van het adamskostuum in de kunsten, design en reclame (nou ja, veel vaker eigenlijk het eva's-kostuum...). "Het museum presenteert de verandering in betekenis van bloot in de beeldcultuur van de afgelopen decennia." (Vrouwelijk) naakt verkoopt en deze tentoonstelling is door het thema een grote aandachtstrekker.

Van de week nam ik achtereenvolgens tram, trein en bus en vervoegde mij bij het charmante museum in kunstenaarsdorp Bergen. Kijk je mee naar mijn verslag?



1. Lois Cohen en Indiana Roma Voss, 'Odalisque uit de serie Metamorphosis', 2018 (courtesy kunstenaars). 2. en 3. Maria Roosen, 'Lullenvaas', 2009 (courtesy kunstenaar en Galerie Fons Welters, Amsterdam en 'Bed', 1994 (Coll. Museum Arnhem).
Naaktheid herinnert aan het paradijs in het scheppingsverhaal, waar de mens - man en vrouw - bloot waren. Ze schaamden zich niet en God zag dat het goed was. Een zoektocht door de kunstgeschiedenis leert ons dat elke periode en elke stroming een specifiek lichamelijk man- en vrouwbeeld heeft opgeleverd. Het begon met 'verheven' bloot: alleen magisch, godsdienstig of ten behoeve van anatomische studies.

lendendoek of vijgenblad

De oude Grieken streefden in hun goden- en atletenbeelden het schoonheidsideaal na, terwijl de klassieke Romeinen eerder het realistische en levensechte aanhingen. In de Middeleeuwen - onder het dictaat van de Paus - kon het naakt slechts in enkele Bijbelse taferelen worden gebruikt, waarbij de geslachtsdelen meestal werden bedekt (of in sommige gevallen, later overschilderd). Pas in de renaissance keert de interesse voor het menselijk lichaam weer terug in de diverse beeldende kunsten.
(Meer lezen? Wikipedia over naakt in de kunst).

nipplegate

"Weinig andere motieven zijn zo populair in de kunstgeschiedenis, maar anno 2018 is het naakte lichaam vooral onderwerp van veel discussie", aldus gastcurator en samensteller van de tentoonstelling Thomas Widdershoven*. En hij vervolgt: "zo laten we op sociale media graag alles van onszelf zien, maar blote tepels zijn er taboe. In de jaren '60 stond bloot voor vrijheid en puur natuur. Nu hebben we liever geen afbeeldingen van naakt in de publieke ruimte. Hoe verhoudt deze nieuwe preutsheid zich tot de grenzeloze openheid van het internet? Staat bloot nog wel voor open en eerlijk?"
samen met assistent-curator Marie Stel en vormgever Tariq Heijboer.






1. en 2. Maria Roosen, resp. 'Jean, Pierre, Claude', 2004 (coll. Lampe|Plompen) en 'After David nr.2', 2017 (courtesy kunstenaar en Galerie Fons Welters, Amsterdam). 3. Berend Strik, 'Baroque', 2002 (privé collectie). 4. Atelier van Lieshout, 'Womb (small), 2003 (courtesy Atelier van Lieshout). 5. Thomas Mailaender, 'Nude Museum', 2018 (coll. Anthony Crichton-Stuart. 6. Elisabet Stienstra, 'Virgin of Light', 2011 (coll. Cornelis Slangen). 
En Widdershoven kan het weten. Hij als geen ander weet wat de impact van het naakt-zijn kan hebben; de kwetsbaarheid van jezelf blootgeven. Thonik - zijn ontwerpbureau bekend van reclamecampagnes, identiteiten en huisstijlen  - ontving in 2008 de Gouden Loeki voor de productie van een tv-commercial voor de Socialistische Partij waarin de situatie in de Nederlandse thuiszorg aan de kaak werd gesteld (toen al...).
De campagne was (is) spraakmakend, misschien zelfs controversieel, want je ziet een bejaarde vrouw (88 jaar en met rollator) die uit de kleren gaat. En de video is ook te zien in de tentoonstelling 'BLOOT'. Op een enorm scherm wordt de bezoeker geconfronteerd (letterlijk en figuurlijk) met de 'vergankelijkheid' van het menselijk lichaam.

Bloot in de kunst is altijd een bron van maatschappelijke controverse geweest. Weet je nog dat Facebook die iconische foto uit de oorlog in Vietnam verwijderde, omdat het vluchtende 'napalm-meisje' naakt was? In 2010 werd kunstenaar Ai Weiwei door de Chinese overheid beschuldigd van het verspreiden van pornografie. Hij ontkende dat de door hem gemaakte foto van hemzelf en vier vrouwen - net als hijzelf helemaal bloot, pornografisch was (ook te zien in de expo). "De affaire laat de culturele en politieke context zien waarin onschuld of aanstootgevendheid van naakt wordt bepaald."

nudity is not pornography

Goed. Over naar de tentoonstelling. In de eerste zaal van het museum is beeldhouwer ("ik noem mezelf nooit glaskunstenaar") Maria Roosen prominent aanwezig. Met maar liefst 5 werken drukt Roosen haar stempel op deze ruimte, vooral ook omdat haar kunst heel uitgesproken en expliciet is. 'Bed' (1994) met twee glazen borsten (als zijnde bron van leven), 'Lullenvaas' (2009): een 'boeket' van piemels en 'After David nr. 2' (2017) een met gebreide penissen 'gestoffeerd' krukje. Naast een serieuze ondertoon ("de draak steken met de stereotype mannelijke machohouding") zit er veel humor in haar werk.





1. Hans Wolf, cover 'Ouders van Nu', 1973 (courtesy Rita Kohnstamm). 2. Duran Lantink, 'Vagina-broek', 2018 gedragen door Janelle Monáe, still uit de video 'PYNK', 2018 van Emma Westenberg (HALAL), productie Partizan. 3. (reclame campagne voor) Easy Period, '#noshame', 2016 (ontwerp Cossette, foto Chloë Ellingson, courtesy Alyssa Bertram). 4. Atelier van Lieshout, 'Penis XL', 2003 (courtesy Atelier van Lieshout). 5. Oliviero Toscani, 'United Colors of Benetton', 1991 (privé collectie). 
Ook de twee sculpturen van Atelier van Lieshout liegen er niet om. Een gigantische penis en vagina, maar wel met alles erop en eraan (klieren, zwellichamen, eileiders, baarmoeder etc.). Heel plastisch en anatomisch correct uitgevoerd. "Als beeldhouwer ben ik geïnteresseerd in de mens, de buitenkant maar ook de binnenkant. Waarom zien die organen er zo uit?" (...) "Maar hoezeer we onze binnenkant ook tot het bot ontleden, wie we daadwerkelijk zijn van binnen en waarom we ons gedragen zoals we doen, blijft een mysterie."

'functioneel' bloot

De tentoonstelling "BLOOT, het kwetsbare lichaam' laat werken zien van meer dan vijftig hedendaagse kunstenaars en ontwerpers. Het is de vierde expositie* in een serie waarin het museum culturele opiniemakers uitnodigde op een beschouwende manier een bepaald thema onder de loep te nemen. Aan de orde komen de 'grote vragen van vandaag' vanuit het perspectief van de kunst.
In plaats van ellenlange zaalteksten ontvangt de bezoeker bij binnenkomst een handzaam boekje met daarin een beschrijving van alle kunstwerken en een 'verantwoording' van en door de tentoonstellingsontwerper Widdershoven. 
Fijn hand- en leerzaam en ook een welkome herinnering aan de expositie (want je mag het boekje meenemen).

eerder waren dat 'Manifesten' door Folkert de Jong (2015), 'Silence out Loud' van Joost Zwagerman (2016) en in 2017 'Het Zalig Nietsdoen' gecureerd door Eelco van der Lingen.




1. Nogmaals Lois Cohen en Indiana Roma Voss. 2. Still uit de reclame-campagne voor de Socialistische Partij. SP, thonik, Krijn van Noordwijk en Mieke Mink, 'Voor een menselijke thuiszorg', 2008 (courtesy SP en thonik). 3. Lucy Glendinning, 'Skin I', 2010 (courtesy kunstenaar). 4. Fernando Sánchez Castillo, 'Tank Man (Made in China), 2016 (coll. Rabo Kunstcollectie). 
Niet alle kunstwerken in de expositie vertonen letterlijk bloot, maar verhouden zich (volgens de samensteller) wel tot "de hedendaagse verwarring over de naakte waarheid."

body talk

Meestal is de relatie tussen het getoonde en het thema BLOOT overduidelijk en voor de hand liggend, maar in een heel enkel geval vond ik het een beetje vergezocht. Verwacht ook geen historische context (geen mollig kindje Jezus, Rubensiaanse vrouwen of de (controversiële) jonge meisjes van Renoir en Gauguin), want deze reeks handelt over hedendaagse kwesties (en de collectie van het museum is modern en contemporain). 

De tentoonstelling is een ode aan het lichaam. De toeschouwer gaat (ook) met de billen bloot, want wat je te zien krijgt is soms confronterend. Het zet je aan het denken en prima dat het hier en daar schuurt!

De vraag is wat een fenomeen als #MeToo gaat betekenen voor bloot in de kunst.....?


-X-


Een expositie over het gegeven 'naakt' is gemakkelijk scoren en heel pleasing, want wat is er not to like. Ik had dan ook geen enkel moment kijkspijt. In tegendeel.  
Ik kan dan ook niet anders dan je het volgende advies geven: go go go!
Kijk even op de site voor bezoekersinformatie.


1. In 'De Bergense School - van onbespied tot 'dressed to impress' (een selectie uit de vaste collectie van het museum): Jaap Weijnand, 'Naakt', 1943 (collectie familie Hemelrijk). 2. Museum Kranenburgh wordt omringd door een 'beeldenbos'. Hier Nico van Stralen, 'In Beweging', 1993 (coll. Museum Kranenburgh).
Tekst en alle (iPhone)foto's: © Miriam van der Meer (www.agreylady.nl).

If not us, then who? De Eindhovense Dutch Design Week 2018

24 oktober 2018
If not us, then who? Tja, hoe vertaal je dat?  'Als wij het niet doen, wie dan wel? Zoiets. Het is een hypothetische vraag. Een vooronderstelling die alleen dient om onze fantasie aan het werk te zetten en het denkproces aan te zwengelen. Het zijn dit soort kwesties die 's lands grootste designfestijn - het jaarlijkse ontwerpspektakel in Eindhoven - aan de orde stelt. 

't Is misschien een beetje hoogdravend, maar van 20 t/m 28 oktober bepalen wij samen - tijdens de Dutch Design Week (DDW), die dit jaar het thema 'if not us, then who' meekreeg - hoe de wereld er uit zou moeten zien. "Hoe kan het anders? Hoe kan het beter? Wij allen zijn aan zet! Het is aan ons allemaal om de creatieve oplossingen te omarmen en te stimuleren", aldus Martijn Paulen, directeur van de Dutch Design Foundation (de organisatie achter DDW).

Zet je schrap voor een blogpost bomvol nieuwe vindingen.


Afgelopen zaterdag startte het jaarlijkse design event, dat Eindhoven behoorlijk op zijn kop zet. De hele stad staat bol van de festiviteiten. Negen dagen top of the bill (en overwegend) Dutch Design in de PSV-stad. De DDW wordt gepromoot als het grootste design-evenement van Noord-Europa - dat kan ik niet beoordelen, maar wat is het toch een geweldige happening! In die negen dagen (dus hoezo design week?) staan er ook dit jaar weer ruim 2600 ontwerpers klaar om op zo'n honderd locaties bijzondere ontwerpen te laten zien.  

de toekomst van design en het design van de toekomst

Dus haast onbegonnen werk. Met zoveel deelnemers en exposanten en met een dergelijke veelheid aan locaties is één ding duidelijk: ik kan never-nooit een compleet beeld geven van het event. De verscheidenheid is enorm en om enige orde aan te brengen (en keuzestress tot een minimum te beperken), heeft het organisatiecomité 8 verschillende routes bedacht met ieder hun eigen invalshoek.
Want design gaat natuurlijk allang niet meer alleen over het ontwerpen van 'mooie' spulletjes en hebbedingen. En hoewel alle denkbare disciplines en aspecten van design aan bod komen, ligt de nadruk bij elke editie van DDW op experiment, vernieuwing en cross-oversHeden ten dage draait immers alles om het milieu, de zorg en mobiliteit en dat is maar goed ook, want nieuwe oplossingen zijn hard nodig. Zie de DDW dus vooral als voortrekker van de inspirerende vernieuwingen die alom plaatsvinden.

Goed. Één van die 8 thema's is de 'Bio Design Route': "ontdek het verschil tussen ontwerpen met de natuur en het ontwerpen van níeuwe natuur". Of het thema 'Digital', waarin de bezoeker inzicht krijgt in wat er gebeurt op het snijvlak van creativiteit, technologie en digitalisering. De routes 'Architecture & Public Space', 'Future Living' en 'Art & Collectibles' spreken, voor wat betreft hun focus, voor zichzelf. 






 Crafts Council Nederland met How&Wow Studio. 1. Joana Schneider  2. Astrid Luglio 3. Daan Veerman 4. Bas Kosters voor Makers Unite 5. Nienke Hoogvliet: afval uit de viswinkel, 'Fish Leather'. 5. Iris de Kievith & Annemarie Piscaer, 'SerVies': dit duo verwerkte het kwalijke fijnstof. 
Voor mijn eigen dagje DDW18 stelde ik een parcours samen uit de drie resterende routes, namelijk 'New Materials', 'Social Design' en 'Makers & Craft' en dat bracht mij (onder andere) op de 2de en 3de verdieping van VEEM. In dit industriële gebouw (overbodig te zeggen, want vrijwel alle locaties zijn voormalige bedrijfspanden) op Strijp-S bezocht ik de HOW&WOW-studio van Crafts Council Nederland. Dit platform voor het hedendaagse creatieve ambacht toont in hun presentatie tijdens DDW18 de makers van nu. Je ziet er "de werkplaats als galerie en als lab. In de studio wordt gemaakt, geproduceerd en uitgevonden. Te zien zijn experimenten, prototypes en eindproducten van deelnemers die symbolisch hun studio of werkplaats naar Eindhoven verplaatsten, er zo nu en dan werken en hun 'making of' aan de bezoekers tonen."

verwonderen, verbazen en vergapen

In hetzelfde pand was ik ook bijzonder gecharmeerd van een aantal deelnemers die werken met nieuw materialen of alternatieve 'grond'-stoffen. Allemaal ontwerpers die probleemoplossende designs presenteren. Zo kunnen algen een duurzaam alternatief worden voor plastics en transformeert Agne Kucerenkalte zwaar giftig metaalafval tot een pigment voor keramische glazuren. Iris de Kievith en Annemarie Piscaer verwerken fijnstof uit de atmosfeer tot bestanddeel van het glazuur op hun aardewerk producten en maakt Nienke Hoogvliet kledingstukken van 'vissenleer': leer van afval van de plaatselijke viswinkel. 







1 en 2: ontwerpen van design-duo Kiki & Joost. 3. Food-design in PlanB. 4. Reblend 5. Drie foto's uit de serie Rubdish van Diederik Schneemann. 6. De 'Twisted 2.0' serie van Ward Wijnant. 7. Alternatieve schakelaar van Tijn van Orsouw.
Door naar het ietwat buiten de route liggende Plan B. Deze werkruimte voor creatieve ondernemers op bedrijventerrein de Hurk was ooit het Philips laboratorium en nu dus een creative hub. Vooralsnog - er zijn verhuisplannen - thuisbasis van het zelf-producerende design-duo Kiki & Joost: "beeldhouwers, dichters, schatzoekers, componisten, sociale activisten, ouders, mad professors, schilders, bakkers, tuiniers."
Voor DDW18 maakten de multi-talenten (zo kun je ze dan wel noemen) een show genaamd 'Alter Ego', waarin al hun kwaliteiten naar voren komen. "Alter Ego onderzoekt ook de verschillende richtingen die een ontwerper kan inslaan; van samenwerkingen met merken, tot werken in opdracht, tot zelf-geïnitieerde verzamelontwerpen en sociale projecten."

Op de derde etage van Plan B zie je - naast 'oude bekenden' zoals Floris Hovers, Klaas Kuiken en Cor Unum, (voor mij) nieuw talent. Neem Ward Wijnant. Hij ontwerpt in zijn 'Twisted 2.0' -serie (stalen) stoelen en 'rollend materieel' (w.o. een rollator). Of Reblend | Circular is the new black | (meubel)stoffen en mode met een positieve impact.
Ook het werk van Diederik Schneemann verdient vermelding. Hierboven zie je een foto van zijn serie 'Rubdish': een conceptuele visualisatie van afval dat zijn weg terug vindt op je bord. Schneemann transformeerde afval in zeer instagrammable dishes. Ook zijn nieuwe project 'Collections' brengt een glimlach op je gezicht (kijk maar even op zijn site).
Tenslotte de creatieve ingevingen van productontwerper Tijn van Orsouw. Hij bedacht (interactieve) alternatieven voor de oh zo saaie (licht-)schakelaar. Zoals dit prototype (zie hierboven): daar kun je op schieten...




1. 'Curious Collection' van Mariëlle Leenders. 2. Uitzicht over Eindhoven. 3. 'Subversive' chocolade. 4. Robert van de Wiel, 'Generational shift'. 
DDW18 viert de verbeeldingskracht met de vraag waarmee elke ontwerper en alle vernieuwing begint. De vraag van iedereen die gelooft dat alles beter, mooier of efficiënter kan en in ieder probleem een uitdaging herkent.

Tot zover mijn impressie van de Dutch Design Week editie 2018. Je kunt het innovatieve designfestijn nog bezoeken tot en met zondag 28 oktober. Kijk even op de site voor bezoekersinformatie (en de NS heeft een voordelig combi-ticket voor € 28,-).


-X-


Fijne dag!


Tekst en alle (iPhone) foto's: © Miriam van der Meer (www.agreylady.nl).

Auto Post Signature

Auto Post  Signature