Wat ik níet deed in Madrid en een familie-vete

4 februari 2017
Ik begin deze blogpost met wat ik níet deed tijdens mijn inspiratietocht naar Madrid. Je mocht eens denken dat mijn reisjes tot de nok toe gevuld zijn met allerhande en alleen maar super-interessante bezigheden - of erger nog, want ik ben niet zo'n dare devil - de meest spectaculaire activiteiten.

Uiteraard krijgt je de bijbehorende uitvluchten c.q. smoezen ook meegeleverd.

1. 'statieportretten van het 'oude' Spaanse koningspaar door Ricardo Maccarrón (1992)


Ik ging niet: 

  1. luieren en/of picknicken in het Parque del Retiro, oftewel 'het Park van de Aangename Afzondering', (want het was te fris);
  2. vino tinto drinken en tapas eten in één van die gezellige tapasbars (dat vind ik de moeilijkste opgave als je helemaal-alleen-in-je eentje op reis gaat: een restaurant binnenstappen en solo-dineren);
  3. gebruik maken van een witte huurfiets, de BiciMAD (want ik loop liever en fietsen in Madrid lijkt mij nóg gevaarlijker dan in Amsterdam);
  4. shoppen in de chique wijk Salamanca (want ik heb alles al) én last but not least...
  5. genieten van het prachtige uitzicht over Madrid in het 11 minuten durende ritje (of vaart, hoe heet dat...) met de teleférico, de plaatselijke kabelbaan (want ik heb verschrikkelijke hoogtevrees) :-(.
Toch heb je nog één ding van mij tegoed (na twee eerdere berichten over mijn citytripje naar de Spaanse hoofdstad en die lees je hier en hier) en dat is gelijk ook een hoogtepunt: Museo Thyssen-Bornemisza.

Slenter je mee door dit fijne, overzichtelijke museum?

2. Frans Hals, 'Fisherman playing the violin', (1630)

Lekker chronologisch

Precies. Gewoon bij het begin beginnen. Van de late 13de eeuw en dan zo zoetjes aan en langzamerhand naar de 20ste eeuw. Zo wil ik het, want dat is lekker overzichtelijk. En zoals je inmiddels weet, vind ik de kunst vóór (zeg maar) 1900 een aanloopje naar wat ik echt mooi vind. Zonder laatdunkend te willen doen - ik bewonder de grote, oude meesters in hoge mate - gaat mijn hart pas echt sneller kloppen als ik ben aanbeland bij de (Britse) Arts & Crafts, de Duits/Oostenrijkse Jugendstil, de Frans/Belgisch/Hollandse Slaoliestijl en álles daarna (en die termen/begrippen/landen zijn zeer discutabel).
Maar zo ongeveer.
Dat wetende, gaat bij zo'n chronologische volgorde het eerste deel van de tentoonstelling dan ook lekker snel. Om dan rond 1900 af te remmen...


3. Johann Barthold Jongkind, 'A Windmill near Delft' (1857)
4. Theo van Rysselberghe, 'Entrance to the Port of Volendam' (1896)

een soap

Het komt in de beste families voor: onderlinge vetes en dan gaat het meestal om geld. Rondom erfenissen en zo en tot bij de rechter. Zoals ook hier. Hans Heinrich Thyssen Bornemisza (1921-2002) runde het familiebedrijf (de multinational TBGroup) en naast ondernemer, beheerde hij de - voor het grootste deel door zijn vader samengestelde - grootste privé kunst-verzameling ter wereld (naast die van koningin Elisabeth van Groot Brittanië).
Begin jaren negentig verkoopt Hans Heinrich (na zes jaar onderhandelen) een belangrijk deel van zijn kunstverzameling aan de Spaanse staat voor de 'vriendenprijs' van 250 miljoen euro. En daar start het gelazer! Zijn oudste zoon Georg (eiser) is het niet eens met de verdeling van de bezittingen. De kwestie sleept jaren voort, maar (gedaagde én vader) Hans Heinrich hoort in februari 2002 van de rechter dat de juridische strijd in zijn voordeel is beslecht (bron: Wikipedia).

Ik heb begrepen dat alle kunst van het Prado uit de 20ste eeuw (in het Prado hangen werken tot en met de 19de eeuw) én de schilderijen uit de aangekochte privé-verzameling van Hans Heinrich samen het Museo Thyssen Bornemisza vormen.



5. Pablo Picasso, 'Study for the Head of Nude with Drapery' (1907)
6. Oeps.... (even niet opgelet)?
7. Frantisek Kupka, 'The Machine Drill' (1927-1929)



8. Salvador Dalí, 'Girl at the Window' (1925)
9. Joan Miró, 'Painting, Man with a Pipe' (1925)
10. drie schilderijen van El Lissitzky (ca. 1920)

gezond chauvinisme

Hoewel je in deze blog (mijn privé galerie) al werk van Hollanders kon zien (Hals en Jongkind), sluit ik af met twee representanten van de door Nederlanders opgerichte De Stijl stijl. Hoe toepasselijk. In het Thyssen-Bornemisza hangen een aantal schilderijen van Piet Mondriaan ('de grote roerganger' van De Stijl-beweging) en Theo van Doesburg en zoals je wellicht weet is 2017 de centenial van De Stijl. (Dit 100-jarige bestaan behandelde ik in het blogbericht 'Who's afraid of red, yellow and blue').
En als ik dat dan zie, dan glim ik van trots. Een (gezond) stukje chauvinisme en daar is niks mee mis. Vind ik...



11. (Nog niet in De Stijl-stijl) Piet Mondriaan, 'Composition XIII' (1913)
12. links: Piet Mondriaan, 'Compositie in kleuren I' (1931)
 en rechts: Theo van Doesburg 'Compositie XX (1919-1920)
13. (rechts) Piet Mondriaan, 'New York City 3' (1940-1942)

-X-


Zo! Dat was Madrid.

Over tot de orde van de dag...

Roy Lichtenstein, 'Woman in Bath' (1963)

Alle foto's: agreylady.nl

Auto Post Signature

Auto Post  Signature