Toen ik een weekje geleden een videootje van Colored Sculpture op mijn Instagram-account plaatste, vergeleek een van mijn volgelingen de 'ledenpop' van Jordan Wolfson met sprookjesfiguur Pinokkio en die vergelijking is helemaal zo gek nog niet. Pinokkio is een marionet en bij een marionet heeft de maker 'de touwtjes in handen', net als in het onderhavige geval.
Het tweeluik 'Manic/Love/Truth/Love' van Wolfson, waarvan momenteel het eerste deel te zien is in het Stedelijk Museum, is spectaculair, bizar, luidruchtig en op sommige momenten zelfs angstaanjagend.
Maar vel vooral je eigen oordeel. Is het top of flop! Wordt het een go, of een no go?
Jij mag het zeggen...
In de eerste solo-tentoonstelling van de Amerikaanse kunstenaar in Nederland staat in de beide delen een zogenaamde animatronic centraal. Een animatronic is een door computers aangedreven mechanische pop die, uitgerust met sensoren, de interactie met het publiek aangaat. Door geavanceerde gezichtsherkennings-technieken achter zijn ogen, staart een roodharige jongen met sproeten het publiek aan. De naamloze marionet lijkt zo uit een of andere cartoon te zijn gestapt.
Nieuw in Nederland
Al op de trap naar de eerste verdieping komt je een verontrustend, ratelend geluid tegemoet. Wolfson's schepping zit vast aan zware kettingen, die over een hoge stalen constructie rollen en bewegen volgens een voorgeprogrammeerd schema. Langzaam wordt de jongen opgetild en ratelend op een andere plek weer teruggezet, maar een paar tellen later worden de kettingen aangehaald. Dan zwiept en slingert de knaap en wordt het roekeloos en agressief heen en weer getrokken en keihard tegen de grond gesmakt. Hij is dan ook gebutst en zwaar gehavend.Manisch schepsel
Dat is een angstaanjagende deel van de performance. Onverwacht wordt keihard het nummer "When a Man Loves a Woman" van Percy Sledge ingezet en door het plotselinge kabaal en de agressiviteit van de bewegingen, krijg je de indruk dat de knul gemarteld wordt. Maar omdat het jongetje oogcontact met je lijkt te zoeken, wordt het publiek (i.c. jijzelf) deelgenoot van het werk. Je komt in een soort tweestrijd: ben ik hier de 'ramptoerist' (zoals de kunstmeisjes zo treffend verwoorden) of heb je juist medelijden met de jongen. Maar zelfs dat medeleven wordt op de proef gesteld, omdat de jongen ook afkeer oproept door zijn eigen pesterige, duivelse gezichtsuitdrukking.
Het ene moment voel je betrokkenheid en het andere moment afkeer.
You ain't seen nothing yet
Tot en met 29 januari kun je 'chucky-the-red-head-murder-puppet' nog zien, vanaf 18 februari wacht ons mogelijk een nog verrassender en intrigerender ledenpop. Dan zie je female figure: een animatronic van een blonde vrouw die 'verleidelijk' voor een spiegel danst. Via die spiegel zoekt ze, net als haar mannelijke evenknie, oogcontact met het publiek. Naar ik mij heb laten vertellen zal die aanblik schikbarend zijn, want de 'dame' toont niet haar werkelijke gezicht, maar een vreemd, donker masker.
Dat belooft wat en je bent hierbij gewaarschuwd...
Meer weten? Het Stedelijk maakte een bijna 7 minuten durend teaserfilmpje (YouTube) voor de tentoonstelling, waarin je onder andere Jordan Wolfson zelf aan het woord hoort en ziet over zijn (manier van) werken.
Uiteraard krijg je ook van het tweede deel van de tentoonstelling een verslag. Mogelijk dat ik je dan ook (betere) uitleg kan geven, want begin februari volg ik een museumcursus over (o.a.) het werk van Jordan Wolfson.
-X-
Voor nu - hup - mijn koffertje pakken, want ik vertrek voor een inspiratie-reisje naar Madrid. Prado (Museo Nacional del Prado) here I come...!
Wil je weten wat ik allemaal uitspook in 'the city of hugs'? Volg mij dan op Instagram.Tot later....!
Tekst en alle (iPhone 6s) foto's: www.agreylady.nl
