Hoogtevrees én verboden te fotograferen bij David Hockney in Centre Pompidou

27 september 2017

Hierboven zie je een illegaal door mij geschoten foto van het schilderij 'Christopher Isherwood and Don Bachardy' uit 1968. Heel stiekem, (semi-)onopvallend en ondeugend gemaakt om vooral niet de aandacht en daarmee de toorn van de suppoost te wekken. 'Interdit de photographier' staat er namelijk in alle zalen waar kunstwerken te zien zijn van de Britse kunstenaar David Hockney op de zesde verdieping van het Centre Pompidou in Parijs. Dat 'verboden te fotograferen' is een behoorlijke tegenvaller. En jammer ook, want alleen met knap beeldmateriaal kan ik jou een interessant relaas voorschotelen. Het oog wil ook wat, toch?

Ook het bereiken van die bovenste etage van het geheel uit glas opgetrokken gebouw had nogal wat voeten in de aarde. Wie bedenkt het? Nou, dat waren de architecten Richard Rogers, Renzo Piano en Gianfranco Franchini die het Centre Pompidou (geopend in 1977) ontworpen met de roltrappen en liften aan de buitenkant van het gebouw geplakt. Ook de lucht- en waterbuizen, de airconditioning en het metalen skelet zijn uitwendig aan het gebouw en daarmee zichtbaar en onderdeel van het ontwerp (wat toentertijd dan ook veel ophef gaf). Op de foto lijkt het gebouw niet erg hoog, maar wacht maar totdat je op de bovenste vloer staat. :-(
Vanaf die 6de etage ontvouwt Parijs zich aan je voeten.

En dát met mijn hoogtevrees. Tergend langzaam schoof ik op de roltrap omhoog en ik durfde niet óp of óm te kijken. Om dan - na die verlammende (doods-)angst  - want dat is het - te vernemen dat ik niet eens mocht fotograferen...





blockbuster-tentoonstelling

En drúk dat het was! Niet leuk meer. Ondanks het feit dat ik vooruit en speciaal voor díe dag had gereserveerd (en dat er dus sprake was van een soort 'dag-slot'), was het over het algemeen knap lastig om een glimp op te vangen van de (vaak enorme) schilderijen van David Hockney. We hadden het kunnen weten, want dezelfde overzichtstentoonstelling trok in Londen een recordaantal bezoekers. (En dan is het natuurlijk ook niet zo gek dat er niet gefotografeerd mag worden, geef ik ruiterlijk, doch schoorvoetend toe). Heel Parijs leek die dag wel uitgelopen om de Britse figuratief realist én een van de bekendste vertegenwoordigers van de Popart te kunnen zien. 

Maar goed. Wij - dochterlief en ik - maakten er het beste van en genoten van het getoonde in de expositie 'Une Retrospective'. David Hockney, Bradford, UK, 1937 (dus inmiddels 80 jaar) is de schilder van helder blauwe zwembaden, Californische landschappen en portretten en daardoor krijgt menig toeschouwer bij het zien van die taferelen de zomer in de bol. Ik ook. En dat was dan weer mooi meegenomen, want juist dát weekend regende het zowel in Nederland als in de hoofdstad van Frankrijk 'cats and dogs' (chats et chiens).

Naast de bekende werken (zoals 'A Bigger Splash' uit 1967) - kleurrijk en levendig - zijn er in de tentoonstelling ook foto's, prints, tekeningen, gravures en video-installaties te zien, waardoor de museumbezoeker de veelzijdigheid van de kunstenaar onder ogen krijgt.
De tentoonstelling is nog te zien tot met met 23 oktober 2017 (tip: bestel je kaarten vooraf online).





Tinguely-fontein

Opgelucht en met de beide benen (veilig en daardoor gerustgesteld) op de grond, werden wij getroffen door de kleurigheid van de Stravinsky-fontein. (Ja, wat is het nou? De Tinquely- of de Stravinsky-fontein)? Officieel die laatste naam, omdat de vrolijk-makende waterpartij gelegen is op Place Igor Stravinsky.
In deze ruim 500 vierkante meter grote vijver staan 16 bewegende, gekleurde beelden en sculpturen. De kunstwerken zijn gemaakt door het kunstenaars-duo Niki de Saint Phalle en haar man Jean Tinguely (vandaar dat de fontein in de volksmond de Tinguely-fontein wordt genoemd) en de verzamelde werken zijn een 'eerbetoon' aan het muziekstuk "Le Sacre du Printemps"* geschreven door componist Igor Stravinsky.
De kinetische beeldhouwwerken zijn heel herkenbaar, vooral als je eind vorig jaar/begin dit jaar de prachtige Tinguely-tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam hebt gezien. Mijn enthousiaste relaas over die expositie vind je hier.

* "Le Sacre du Printemps" werd in 1913 door Stravinsky in opdracht van Sergej Diaghilev, impresario van het beroemde Ballets Russes, gecomponeerd. Het stuk wordt door kenners gezien als een mijlpaal in de muziekgeschiedenis, omdat Stravinsky in de compositie meer nadruk legde op het ritme, dan op de melodie.



'Ja, ja, wat môt je, nou?. Maak die foto dan...!", Amsterdamse bijdehandheid door dochterlief....

Interieurdingen

Eigenlijk zou mijn bezoek aan Parijs in het teken staan van Maison & Object (met als onderdeel daarvan de Paris Design Week). Maison & Object is een Internationale vakbeurs voor interieur-professionals die twee keer per jaar wordt gehouden. Een immense beurs. Huge! Vijf dagen lang is Villepinte Exhibition Centre (een beurs-complex gelegen op zo'n uurtje treinen ten noorden van Parijs) het walhalla voor de design-junkie, waar je vijf dagen lang de laatste trends kunt spotten op het gebied van interieurdesign en woondecoratie.
Als ik zeg immens en huge, dan bedoel ik dat ook. Een enorme drukte van reusachtige omvang en onophoudelijk visueel 'geweld' van zo'n 3.500 exposanten. Op deze najaars-editie  waren er een kleine 700 nieuwe merken die zich presenteerden. Zeven hallen met daarin drie grote sectoren: 'MAISON' (alle woondecoratie, ingedeeld naar stijlen), 'OBJET' (voorwerpen, vooral interessant voor detaillisten) en 'INFLUENCES' (unieke objecten, op maat gemaakte producten, aanbod voor interieurarchitecten en inkopers). (Bron: stylink)




'Paris must see, must do': een bezoek brengen aan hotspot en concept store Merci

Misschien voel je hem al aankomen....? Ik ben niet geweest. Ik heb deze mogelijkheid om mij onder te dompelen in design, trends en decoratie links laten liggen en heb mij gericht op 'quality time' met mijn dochter. Samen met mijn eerstgeborene struinde ik de straten van Parijs af en zonder al te veel vaste plannen genoten wij van elkaar én van het mooie Parijs. En dat is prima gelukt. Op de beurs 'slechts' spullen: dit was onbetaalbaar.
Wie doet me wat?

En het plan om Maison & Object te bezoeken?
Daarop antwoord ik, dat er zich nog genoeg van dergelijke gelegenheden voor zullen doen: Dutch Design Week in Eindhoven, Salone di Mobile in Milaan, de volgende editie(s) van Maison & Object in Parijs, London Design Week, enne, enne...., 

maar dit reisje met mijn dochter neemt niemand mij meer af...


-X-


Van 28 september tot en met 1 oktober (dus dit weekend) vindt in het zojuist gerenoveerde Singer Museum in Laren Salon Residence plaats. Ik raad je aan om zelf een kijkje te gaan nemen, maar als dat niet lukt...

stay tuned voor mijn verslag van Hét (naar eigen zeggen) Interieurevent van het Jaar!
Ik kijk er naar uit.
Jij ook?




Alle (iPhone6) foto's: www.agreylady.nl

Meer dan twaalf ambachten en geen enkel ongeluk: Ambacht in Beeld in De Hallen

24 september 2017

De entourage alleen al: De Hallen - een voormalige tramremise die haaks staat op de populaire en volkse Ten Katemarkt - is op zich al de moeite van het bezoeken waard. Het is een mooi voorbeeld van industrieel erfgoed, dat met veel liefde en vakmanschap enkele jaren geleden gerenoveerd werd (door architect en restauratie-expert André van Stigt). Sinds de oplevering doet het gebouw heel multi-disciplinair dienst als bioscoop, voedselhal, openbare bibliotheek, kunstuitleen, hotel en (televisie)studio en zijn er, ook in het aanpalend deel, hippe winkels te vinden. Daarnaast - en dat is voor dit artikel van belang - is het een evenementen-locatie.
Dit weekend staat De Hallen bol van de nijverheid: deze zaterdag en zondag is dit het terrein van het Ambacht in Beeld Festival 2017.

Kijk je mee naar noeste arbeid?


'Kraam' van Museum Het Schip waar kinderen een tegel kunnen maken. En dan het liefst net zo mooi als de tegels in de gangen van het museum. 

Werkwoorden

Hakken, snijden, boetseren, plakken, naaien, beitelen, smeden en ga zo maar door. Dit zijn woorden die zijn bedacht om bezigheden te beschrijven die ooit allemaal ambachtelijk waren. Die met de hand werden uitgevoerd. Het zijn begripsbepalingen die han-de-lingen voor authentiek en artisanaal werk uitdrukken.
Mocht je meer willen weten over ambacht in het algemeen en wánneer je mag spreken van ambachtelijk gemaakte producten - want dat begrip wordt de laatste jaren nogal misbruikt - kijk dan even op mijn journaal over de vorige editie van dit do-it-yourself-festival.



De voormalige tramremise in volle glorie. 

De fijne kneepjes van het vak

"Ambachtelijk meesterschap is belangrijk", laat de organisatie van het Ambacht In Beeld Festival  (AIBF) de bezoeker weten. "Zeker in een tijd waarin kinderen met hun smartphones swipen, waarin ambachtelijke werkplaatsen uit het straatbeeld verdwijnen en ambachtslieden moeite hebben getalenteerde opvolgers te vinden".
"Het AIBF is er voor jong en oud. Binnen en buiten zijn er diverse workshops en masterclasses en (dus) ook voor de kinderen is er van alles te doen".
"En het is zo prachtig", staat er vervolgens in de folder van het evenement te lezen. "Het is prachtig om met je handen iets moois te kunnen maken! Wees welkom: kijk, probeer, maak letterlijk uw handen vies en leer van de meesters. Namens het hele team: veel plezier!"

Workshops voor de amateur én de super pro

Nog voordat het Festival goed op gang komt (het ís en blijft een zaterdag) ben ik ter plekke om 'in alle rust' foto's te kunnen nemen. Uit mijn ervaring met de vorige editie's weet ik, dat er straks - als alle workshops van start zijn gegaan - zoveel bedrijvigheid heerst dat ik onmogelijk nog de ruimte krijg om een beeldverslag te kunnen maken. Dus laat je niet op het verkeerde been zetten, vanaf het middaguur gonst het hier van allerlei gerucht. Dit soort productiviteit gaat immers gepaard met heel veel herrie. Het klopt, veegt en het zuigt! 

En je kunt het zo 'gek' niet bedenken of je kunt er een workshop in volgen tijdens dit doe-festival. (Een doe-festival, want je kunt er (vrijwel) niets kopen. Nou ja: geen goederen. De prijs die je betaalt voor een workshop is de prijs voor kennis en het beetje ervaring over dat ambacht dat je geleerd krijgt. En dat neem je wél mee naar huis).
Goed!




1. The Green Circle: workshops in de natuur. 2. American Artists Hand Archive. 3. Sieraden van Vinx Hollands Glorie. 4. Maak je eigen canvas tas bij The Refugee Company.

Gekke, nou ja, laten we zeggen aparte workshops:

  • Altijd al willen leren striptekenen? Martin Lodewijk leert het je.
  • Bij Denim City (die een eigen atelier en winkel in De Hallen hebben) kun je in de twee dagen dat het Festival duurt, een eigen en dus op maat gemaakte jeans in elkaar naaien. 
  • In Egypte borduren vrouwen als geen ander. Leer die verfijnde borduurtechnieken van de Egyptische vriendinnen van Perihan Abou Zied.
  • Ontmoet de Griekse meester-mixologist (?) Ektoras Binikos. Hij leert je - speciaal voor deze gelegenheid overgekomen vanuit The Big Apple -  de fijne kneepjes van het cocktail-mixen. Die cocktails zijn dan ook nog eens geïnspireerd op wereldberoemde Nederlandse kunstenaars als Van Gogh en Vermeer.
  • En wat dacht je van de één-op-één masterclass door Royal Coster Diamonds, waarin je je eigen diamant leert slijpen. Niks voor mij: er blijft vast niets over van het kostbare kleinood. 



1. Perihan Abou Zied met traditioneel Egyptisch handwerk. 2. Workshop papier marmeren bij Ebru Durmaz. 3. Bij Hawar kun je een sjaal met Shibori (oftewel een tot in perfectie doorontwikkelde vorm van Tie Dye) decoreren. 4. Bij keramiste Milou Broersen porselein verfraaien met pigmenten en glazuren.

5 jarig jubileum

In 2013 werd het Festival opgericht door cultureel antropoloog en documentairemaker Wendy van Wilgenburg. Haar missie is om ambachtslieden in staat te stellen hun vakkennis en -kunde en waarschijnlijk ook hun passie over te brengen op een breed publiek. Zij - en zij niet alleen - vindt het belangrijk dat traditionele handvaardigheid toekomstbestendig wordt gemaakt. En dat kan door het imago van het vakmanschap te verbeteren. En ook daarin vindt Van Wilgenburg medestanders, eendachtig de 'slow-movement' die de laatste jaren én op allerlei terreinen opgang doet. Het ambachtelijke maakproces is sinds een tiental jaar hipper dan hip. 

Van Wilgenburg vond ook een 'gewillig oor' bij het Fonds voor Cultuurparticipatie*:"Echt vakmanschap en meesterschap waar je jaren voor moet oefenen om het te beheersen, dat is in zekere zin bedreigd. Ik vind het heel belangrijk dat dat blijft bestaan, want het heeft een hele grote waarde voor de maatschappij." Op grond van deze (wijze) woorden heeft de initiatiefnemer dan ook steun gekregen van dit fonds. Zij honoreerden een aanvraag voor een financiële bijdrage met de volgende redenatie: "ambachten veranderen door de tijd. En het Ambacht in Beeld Festival slaagt erin deze vernieuwing te combineren met traditie en het voor een groot publiek aantrekkelijk te maken".

Hear, hear...

* Dit fonds is overigens niet de enige sponsor van het Ambacht In Beeld Festival.






1. Werk in uitvoering bij Maarten Damen. 2. Bij Marleen van Heijnsbergen een ornament vergulden. 3. Rien & Corrie Stuijts: stoelenmatten. 4. Maak een mozaïek bij Anouk Rosenhart. 5. Mooi werk: linosnijden bij Karten en Klomp. 6. Prachtige plissé-technieken van Bakri Shoukeh & Matthijs van Bergen.

Tot zover het kunst- en vliegwerk bij het Ambacht In Beeld Festival in de Amsterdam Hallen. En mocht je geïnteresseerd zijn: (zondag 24 september) tot 18.00 uur ben je van harte welkom.
Maar reken er niet op dat je nog zelf aan de slag kunt. Alle workshops zitten vast en zeker propvol.
Maar kijken kan altijd en wie weet wat je daar nog van opsteekt!


-X-


Have a nice day en stay safe!


1. gemarmerde zijden sjaals bij Ebru Durmaz en 2. attributen voor het verfraaien van porselein bij Milou Broersen.

Alle (Iphone 6) foto's: www.agreylady.nl

Toilet maken bij de expo 'Uit de Mode' in het Centraal Museum.

20 september 2017
Degene die mij op mode-gerelateerde tentoonstellingen vergezelt - mijn zuster Saar - heeft in die gevallen de bijna onbedwingbare neiging om alle (dames-)toiletjes te willen aanraken. Zij heeft de - volgens menig suppoost - 'onhebbelijke' eigenschap om het naadje van de kous te willen weten. Hoe zit dat? Hoe hebben ze dat gedaan? Hoe voelt dat? Een bezoek aan een dergelijke expo vraagt dan ook veel van haar zelfbeheersing, want overal staat en zeer terecht: ! niet aanraken ! of 'do not touch', terwijl ze, zijnde een 'meester-kleermaker' en fashionista van de familie, uitermate geïnteresseerd is in het maakproces.

Maar wees gerust: ze doe het niet, hoor. (Pfff, gelukkig niet). Zij houdt ietwat krampachtig de handen op haar rug en kijkt. Zij kijkt heel indringend en onderzoekend naar elk detail. Ik daarentegen doe niet anders dan het getoonde fotograferen. Lekker stel...

Kijk je mee naar de expositie 'Uit de Mode' in het Centraal Museum


In Parijs (met een hoofdletter P) Kunst met een grote K

17 september 2017
Robert Delaunay, 'Rythme 2', 1916.

Aan de oever van de Seine bij de Pont d'Alma - waar je een ruim uitzicht hebt op de Eiffeltoren - staat een 30er jaren gebouw versierd met prachtig beeldhouwwerk heel imposant te wezen: het Palais de Tokyo. Ook daar in de buurt, op een pleintje genaamd Place d'Alba, vind je een monument  in de vorm van een vlam (het is een gouden replica van de 'flamme' van het Vrijheidsbeeld in New York). Bij dit gedenkteken, op zich niet heel indrukwekkend en waar de afzetting volgehangen is met 'love locks', stonden die dag verrassend veel belangstellenden. (Waar ik mij doorheen moesten 'vechten' om een foto te kunnen maken). 
Het is 20 jaar (en zo'n twee weken) geleden dat daar - in een tunnel recht onder monument 'Flamme de la Liberté ' - de Britse prinses Diana (samen met haar geliefde Dodi al-Fayed) in de nacht van 30 op 31 augustus 1997 verongelukte. Dit was de plek des onheils en een plaats die de laatste weken volop is

Frenchie en ongewone kunst in Parijs

13 september 2017
Wat mij betreft mag je over Frankrijk denken wat je wil (en doe dat ook vooral), maar één ding moet je de Fransen nageven. Naast het heerlijke bourgondisch eten en drinken, een uitzonderlijk goede smaak qua mode én hele mooie landstreken (dat zijn al drie dingen...), hebben les français een uitzonderlijke voeling met kunst. Alle mogelijke vormen van kunst. Zo las ik ergens op het wereldwijde web dat er in La Douce France elk jaar zo’n twintig, in l’art singulier gespecialiseerde tentoonstellingen en beurzen plaatsvinden en da's niet niks. 
Het is moeilijk om die term te verstaan, laat staan te vertalen. 'Aparte' kunst? 'Bizarre' misschien? 'Ongewoon' komt waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt.

Verleden week, tijdens onze (ver)dwalingen door de Franse hoofdstad, stuitten dochterlief en ik - volkomen onverwacht - op één van de twintig hierboven beschreven exposities. En dat ook nog eens in een verrassende omgeving. De tentoonstelling 'Turbulences dans les Balkans' vind namelijk plaats in een voormalige overdekte markthal (zoals er zoveel zijn in Parijs). De tot museum en galerie omgebouwde La Halle Saint Pierre is een hippe, creatieve ambiance, waar het ook heerlijk koffiedrinken is. Avec un macaron, s'il vous plaît! Ou deux....
Is dat even mazzelen. :-)

Detail van een schilderij van Dragan Radovic (alias Cica).

straatpsycholoog op stadssafari (mét een hashtag)

3 september 2017

Goeiemorgen/-middag/-avond (doorstrepen wat niet van toepassing is)!
Heb je zin in een rondje #streetphotography onder leiding van een straatpsycholoog (van de koude grond)? Vandaag krijg je foto's voorgeschoteld die ik maakte tijdens mijn stadssafari's in mijn woonplaats Amsterdam (en enkele van daarbuiten, zeg maar uit 'Groot-Amsterdam'). Beelden die stuk voor stuk en uitstekend passen in de categorie 'je gaat het pas zien, als je het door hebt'*. En daarbij is het motto: vooral uit je doppen kijken en dat doe je het beste lopende.

(Bijna) dagelijks trek ik de stoute schoenen aan en banjer langs straten en pleinen, zowel in ons kikkerlandje als abroad. De fiets laat ik meestal staan - mij té gevaarlijk in Amsterdam. Op de meest vreemde 'stalen rossen' rost men door de stad. Je ziet 1, 2, 3- en veelvoud-wielers - zoals de bierfiets, maar ook (aan onervaren) toeristen uitgegeven huurfietsen, fietstaxi's, bezorg-fietsen, cargo-bikes en zelfs segway-transporters (zogenaamde stint, waar wel

Auto Post Signature

Auto Post  Signature