Een vlucht uit de werkelijkheid: Cool Japan in Museum Volkenkunde

30 augustus 2017
Voor ik het wist stond ik met mijn tronie op een selfie in Museum Volkenkunde....
Van de week bezocht ik de tentoonstelling 'Cool Japan', waar de oude, maar vooral ook de nieuwe populaire beeldcultuur van het land van de rijzende zon centraal staat. 

Museum Volkenkunde, een van de oudste etnologische musea ter wereld, brengt de wereldwijde fascinatie voor Japan in beeld en neemt ons mee in een ogen-en-oren-prikkelende ontdekkingstocht. "'Cool Japan' biedt een vrolijke mix van oud en nieuw, van traditionele prentkunst en hippe tekenfilms. Tip: laat je als (groot)ouder begeleiden door een puber (voor extra uitleg en gebruiksaanwijzing, red.), aldus het Museumtijdschrift.
Ik ging alleen.

Vlucht een paar minuten uit de harde/onbegrijpelijke/benauwende* werkelijkheid (zoals de hedendaagse Japanner doet) en lees mijn verslag van een coole, gave, toffe expo.

(* doorhalen wat niet van toepassing is).

Sculptuur van Nara Yoshitomo


Hoe cool (koel) wil je het hebben? Gevestigd in het voormalig Leids Academisch Ziekenhuis zie je in zeven museumzalen audiovisuele uitstallingen en kunstwerken waarin de Japanse populaire beelden een indringende rol spelen. Je ziet manga, zijnde de zo karakteristieke Japanse strips (Hello Kitty, Dora, Calimero), anime oftewel tekenfilms (denk Pokémon, Power Rangers en Dragon Ball), de games van Nintendo (Mario, Zelda, Pokémon Go) kunst, design, robots en vijf modellen met kledingstukken van Japanse haute couture ontwerpers als Comme Des Garçons, Issey Miyake en Yohji Yatamoto.

Topstuk én blikvanger op de tentoonstelling is het vier meter hoge schilderij van Matsuura Hiroyuki (1964-2012, Tokyo) genaamd Uki-Uki. Vertaald als 'Vrolijk Zwevend' heeft het kunstwerk zowel het oude als het nieuwe Japan in zich: een op 'cool Japanse'-manier geschilderd meisje met een hoge aaibaarheidsfactor in een traditionele kimono voor een - voor Japanse prenten niet ongebruikelijke - gouden achtergrond.

Acryl op doek en bladgoud, Matsuura Hiroyuki (1964 2012). In bruikleen van de kunstenaar en Tokyo Gallery+BTA.
Foto: Museum Volkenkunde
En dat alles in snoepjes-kleuren, vooral zuurstok-roze. Met koeienogen, pruimenmondjes en weelderige lokken getooide slanke - bijna seksloze - meisjes. De Japanners noemen dit Kawaii, oftewel schattig of lieflijk. Naar onze begrippen is dat Kawaii "een beetje misselijkmakend zelfs" (aldus 8weekly) en dat onderschrijf ik, want het is alsof je de hele dag in een Haribo-snoepwinkel opgesloten hebt gezeten. Alleen de zoete, weeïge geur ontbreekt. 

Schattigheidstrends: Kawaii (可愛い) en decora

In tegenstelling tot bijvoorbeeld cultfiguurtjes als Hello Kitty en My Melody, heeft kawaii in Japanse tekenfilms en strips een veel grotere en bredere betekenis. Ook begrippen als liefde, goedheid, schoonheid en erotiek spelen een rol. Kawaii ontstond uit protest tegen de prestatie-maatschappij, maar de moderne kunstwerken in Cool Japan protesteren ook juist weer tegen de overdaad aan schattigheid en seksualisering van Japanse producten. Kortom: dubbelzinnigheid ten top. Ook uit eigen ervaring weet ik dat in Japan veel 'niet is wat het lijkt'. Een en al geheimzinnigheid achter die beminnelijke glimlachjes. 





Dat geldt ook voor decora. Modeblogster Kurebayashi Haruka stelde voor Museum Volkenkunde outfits samen met nog meer symbolen van die schattigheidstrend: cute fashion, oftewel decora. Als één van de extravagante Japanse kledingstijlen schijnt decora een reactie te zijn op de traditionele- en het individu ondergeschikt-makende Japanse groepsidentiteit. De trend ontstond onder tienermeisjes die met hun kleding als het ware schreeuwen om individuele aandacht. Ook zijn het voornamelijk meisjes die willen ontsnappen aan de rat race en vast willen houden aan hun jeugd. 

Dood en verderf 

Japan heeft ook een traditie van geweld. Denk ninja's en samoerai. Trots en het voorkomen van schande zijn de basisbegrippen bij het plegen van seppuku (ook wel harakiri). Het werkt alsvolgt (en don't try this at home): met een vlijmscherp lang mes je buik opensnijden en vervolgens - indien mogelijk en zonder een kik te geven - jezelf een steek in het hart toebrengen. Daarmee is de daad verricht. En dat mag dan allemaal heel heroïsch en moedig zijn; deze vorm van zelfmoord is vooral heel erg bloederig.

Verder heb je in de eeuwenoude Japanse cultuur veel mythische wezens zoals vuurspuwende draken, gewelddadige monsters, geesten en demonen. Die zijn ook al eeuwenlang een duister onderdeel van de Japanse beeldcultuur. In de tentoonstelling zijn daarvan tal van voorbeelden te zien.  






Dat gewelddadige komt tot uiting in de vele enge, en vaak levensechte (video-)games, horrorfilms en duistere manga. In de tentoonstelling kan de gamer zijn/haar 'agressieve' hart ophalen met de originele ontwerpen van ninja’s uit de video games zoals Streetfighter IV en Final Fantasy (heb ik mij laten vertellen, want zelf ben ik niet van de videogames; laat staan het gewelddadige soort).
"De écht fanatieke fans, otaku genaamd, worden op hun wenken bediend in de zaal waar je een aantal Cosplay-kostuums kunt zien (mogelijk van jouw favoriete tekenfilms-karakters)", 'prijst' de website van het museum de bezoeker aan.

Ook het begrip Cosplay heb ik mij moeten laten uitleggen. Het schijnt een vorm van performance art te zijn, waarbij de deelnemers gebruikmaken van kostuums en accessoires om een bepaald personage of idee uit te beelden. In de ruimere zin van het woord verwijst cosplay naar alle gekostumeerde rollenspellen buiten het podium om (bron: Wikipedia).

Historische context

Zeg je Japan, dan zeg je hip en happening. Met name de video-spelletjes en tekenfilms* hebben de weg vrijgemaakt voor de hedendaagse fascinatie voor het land van Mount Fuji. Ik citeer Museum Volkenkunde: "maar hoe verhouden Hello Kitty en Pokémon zich tot de eeuwenoude, esthetische tradities van Japan? In de tentoonstelling worden populaire beeldcultuur, straatmode, films en computergames van een historische context voorzien".

* de lijst van populaire Japanse tekenfilms is enorm. Kijk maar eens op deze Wikipedia-pagina.

Je ziet hier een foto van de inmiddels overleden fotograaf Dirk Buwalda die toentertijd deel uitmaakte van ons kleine gezelschap in Japan. 
Ook ik heb Japanse ervaringen. Na enig zoeken vond ik een foto die in juni 1981 tijdens onze reis naar Tokyo en Kyoto is gemaakt. 
Ondanks het feit dat mijn bezoek aan Japan behoorlijk lang geleden is, herken ik veel van de beelden uit de tentoonstelling. Ook toen (al) verwonderde ik mij over de vriendelijke, doch ondoorgrondelijke glimlach van 'de Japanner'. 


-X-


Have a nice day....



Alle foto's © www.agreylady.nl (tenzij anders vermeld).

Hail, the Dark Lioness: Zanele Muholi in het Stedelijk Amsterdam

24 augustus 2017
De opening van de tentoonstelling met haar sterke en indringende portretten werd enigszins overschaduwd door een vervelend en mogelijk ook tekenend incident.
Half juli (...) "heeft een Amsterdamse Airbnb-verhuurder een vrouw van de trap geduwd omdat zij een paar minuten te laat zou hebben uitgecheckt. De vrouw blijkt een medewerker en vriendin van de Zuid-Afrikaanse fotograaf Zanele Muholi die in de stad was voor de opening van haar expositie in het Stedelijk Museum. (...) Bij de video (door Muholi gemaakt, red.) waarin te zien is hoe de vrouw hardhandig door de Nederlandse man wordt behandeld, schrijft de fotograaf dat deze vorm van racisme niet gerechtvaardigd kan worden. Zij spreekt niet alleen van racisme maar ook van 'genderbased violence', de dominante blanke man overheerst de zwarte vrouw." (Citaat van MuseumActueel).

Ziehier de praktijk waar Zanele Muholi met haar kunst tegen ageert. In haar werk onderzoekt, documenteert en verbeeldt zij de zwarte LGBTQI* identiteit in het hedendaagse Zuid-Afrika.

* Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer, and Intersex

Kleur bekennen: De Kleuren van De Stijl in Kunsthal KAdE

20 augustus 2017

Ik heb wel te doen met zo'n bewaker. Omdat 31 jaar* geleden een verwarde bezoeker - zelf beeldend kunstenaar - het doek in het Stedelijk Museum in Amsterdam met een stanleymes zwaar beschadigde, moet deze security-medewerker met volle aandacht het muurvullende werk (2.24 bij 5.44 meter) scherp in de gaten houden. Niet even met de armen op de rug kuieren door de museumzaal: nee, naast het overwegend rode doek: 'op de plaats: rust!'
Saai.
* 21 maart 1986

Het doek, 'Who's Afraid of Red, Yellow and Blue III' (1967-1968) van de Amerikaanse kunstenaar Barnett Newman hangt voor deze gelegenheid in Kunsthal KAdE in Amersfoort en wel aan het begin van de expositie 'De Kleuren van De Stijl'. Reden voor deze uitleen is omdat het....

De stijl van De Stijl en het Mondriaanhuis.

13 augustus 2017

Je kunt in het geboortehuis in Amersfoort niet zo heel veel schilderijen bekijken, want "musea met kunst van Mondriaan zijn er immers genoeg", aldus conservator Marjory Degen (in het AD). (....) "Maar er is geen enkel museum die het leven van de schepper van Victory Boogie Woogie in beeld brengt. We laten zijn levensreis zien van Amersfoort, naar Domburg, Winterswijk, Laren, Parijs, Londen en New York. Daarin is het Mondriaanhuis uniek. In geen enkel museum wordt zo gefocust op de persoon.''

Afgelopen maart opende het verbouwde Mondriaanhuis haar deuren: net op tijd om ten volle mee te kunnen profiteren van de hype rond het 100 jarige bestaan van kunststroming De Stijl. Dit kleine museum aan de Kortegracht in Amersfoort doet dat overigens heel charmant en geestdriftig. Want naast het getoonde maken de enthousiaste (en vrijwillige) gastvrouwen en -heren met hun aanvullende informatie een bezoek meer dan de moeite waard.

Ik ging je voor. Kijk je mee?

In De Tussentijd bij Museum Voorlinden...

9 augustus 2017
Beloofd is beloofd. Na mijn eerste enthousiaste blogbericht over mijn bezoek aan Museum Voorlinden (zie dat verslag hier), kondigde ik je nog een tweede relaas aan. Want naast de permanente opstelling van kunstwerken - waar het museum als het ware omheen is gebouwd - is ook de wisselende expositie van het door Joop van Caldenborgh verzamelde werk meer dan de moeite waard. De line up zoals deze nu te zien is, kreeg de naam 'De Tussentijd'. 

"De kijker wordt uitgenodigd om te vertragen, tot stilstand te komen en voor een moment de kloktijd te vergeten". Dus doe wat de informatiefolder je aanraadt te doen: pak een kop koffie of thee (of een biertje of wijntje, als de vijf in de klok zit :-) en ga er even rustig voor zitten.
Take your time to read my report...



Rémy Zaugg, 'Me/Here/I' (1994) met me, I, here...

Ik knal er gelijk in met twee van mijn favorieten, namelijk Yayoi Kusama (1929, Japan) met 'Dots' uit 1999 en Tony Matelli (1971, USA) met een werk uit zijn serie 'Weed', in dit geval een paardenbloem uit 2011. (Ik hoorde niet zo lang geleden een leuke anecdote. High end fashionshop-eigenaar Kiki Niesten (denk Prada, Céline, Chloé) bezit ook zo'n bronzen paardenbloem van Matelli. Zo nu en dan legt zij dit 'onkruid' op de vloer tegen de muur van haar chique boetiek in Maastricht, waardoor zij klanten behoorlijk 'op het verkeerde been zet'. Grappig, want ik zie het voor me - die verwondering en verbazing).

Op het verkeerde been


De Amerikaanse kunstenaar maakte meerdere soorten onkruid en allemaal prachtig natuurgetrouw. "De aandacht en tijd die in het sculptuur zit, staat in contrast met dat wat het uitbeeldt: iets dat zo onder de voet wordt gelopen".


En dan even terug naar Kusama. Deze kunstenaar woont sinds 1977 vrijwillige in een psychiatrische instelling, omdat zij van jongs af aan last heeft van hallucinaties. Haar wereld is bedekt met stippen en herhalende vormen. Door middel van haar kunstwerken hoopt de Japanse artiest haar angsten de baas te blijven en te controleren. Kunst van een vrouw die gepokt en gemazeld is in het vormgeven van de stip.




1. Alicja Kwade, 'Stellar Day' (2015). 2. Günther Uecker, 'Spirale' (1969). 3. Zaal 5 met o.a. Michelangelo Pistoletto, 'Buddha' (2008) en 4. NEOC (pseudoniem van Coen Kamp), 'Wait' (2009).
Museum Voorlinden opende vorig jaar september haar deuren met dank aan Joop van Caldenborgh. Deze beschermer van de moderne en hedendaagse kunst moet wel schathemeltjerijk zijn, want het moet wat kosten zo'n museum. Van Caldenborgh heeft zijn plek in de Quote 500 dan ook te danken aan een levenslange carrière in de chemie (het bedrijf Caldic). En begonnen met een eerste aankoop op 16-jarige leeftijd (een Peter Struycken) bestaat zijn collectie inmiddels uit zo'n 8000 kunstwerken. Van Caldenborgh hoort bij de 200 belangrijkste kunstverzamelaars wereldwijd.

Landheer Van Caldenborgh

Uit een verslag van de NOS. "De collectie is breed. Figuratief, abstract, minimalistisch, conceptueel, van Pyke Koch (die zagen we wel) tot Andy Warhol, van Mondriaan tot Ai Wei Wei. Alles komt langs als je door zijn museum loopt. "Ik koop werk dat me raakt, het moet iets met me doen. Het gaat er niet om of ik iets mooi vind, het moet emotie opwekken. En dat kan van alles zijn, plezier, ergernis. In beide gevallen kan het een goed werk zijn.

Wat we niet zagen

Ik had de collectie ook kunnen schenken aan een bestaand museum, maar dan verdwijnt toch het grootste deel in de opslag. Nu kan ik mijn verzameling delen met anderen, de bezoekers van mijn museum. Ik ben verrast dat ik het zo leuk vind om door een tentoonstelling in mijn eigen museum te lopen. Dat is heel bijzonder."




1. Edith Dekyndt, 'Major Tom' (2009). 2. Giorio Morandi, 'Natura Morta' (1955). 3. Damien Hirst, 'With you' (2008). 4. (het gebreide 'schilderij' van Rosemarie Trockel, 'Saw Dust', (2010).
Het plan voor een eigen museum stamt van enkele jaren terug. Van Caldenborgh wilde zijn omvangrijke kunstcollectie een plek geven in een landelijke omgeving, waardoor steden als Rotterdam en Den Haag afvielen (de chemie-tycoon verdiende zijn geld in de Rotterdamse havens en woont zelf op landgoed Clingenbosch in Wassenaar). In 2011 kocht hij het 40 ha. grote landgoed met duinen, bossen, grasland en waterpartij voor  € 15.500.000,- van de KPN. In het (rijks-)monumentale landhuis uit 1912 is sinds de opening het restaurant gevestigd (+ trouwlocatie) en voor het nieuwe museum nam Van Caldenborgh Kraaijvanger Architects in de arm. 

Buitenplaats- en duinmuseum met tuin

Dan de ommelanden. Je ziet rondom het Wassenaarse Museum vijf landschappen bij elkaar: bos, oude strandwallen, jonge duinen, weilanden en aangelegde tuinen. Het park werd in het begin van de 19de eeuw aangelegd door tuinarchitect Zocher en de door hem ontworpen tuin werd zo'n honderd jaar later gereorganiseerd tot landschapspark. 
Rondom het nieuw verrezen museumpaviljoen ontwierp Piet Oudolf (internationaal gerenommeerd tuinarchitect van o.a. The High Line in New York) de beplanting met zo'n 50 soorten vaste planten en grassen. Deze tuin op zich is al de moeite van een bezichtiging waard. En dat kan, want het restaurant en het landgoed zijn vrij toegankelijk. Voor entree in het museum moet je € 15,00 neertellen, want je museum-jaarkaart is hier niet geldig. 




Tot slot doe ik nog één rondje kunst. En de keuze van beelden bij dit verslag was lastig genoeg, want ik moest selecteren uit ongeveer 300 foto's. En dat pleit dus voor een eigen bezoek aan dit prachtige museum.

Voorlinden | museum & gardens, elke dag geopend van 11.00 tot 17.00 uur. 


-X-


Fijne dag en stay safe!





1. Pyke Koch, 'Het Voorjaar' (1951), 'De Zomer' (1948), 'De Herfst' (1949), 'De Winter' (1951). 2. Gavin Turk, 'Pile', (2004). 3. (detail) Draaiende radertjes van Gerhard von Graevenitz (1963). 4. Leo Gestel, 'Herfstdag te Nijmegen', (1909). en 5. Zhanna Kadyrova, 'DATA EXTRACTION - Autostrada SA-DC, (2013).

PS: wil je verzekerd zijn van al het nieuws op mijn blog? Like dan mijn pagina op Facebook óf abonneer je op mijn berichten via Bloglovin' (zie zwarte knop in de rechter zijbalk).

Alle foto's © www.agreylady.nl

Leve de diversiteit! De 22ste Canal Parade in Amsterdam

6 augustus 2017
Ook Chicago based  Drag Queen Kim Chi (van Zuid-Koreaanse afkomst) was van de partij... (info van lezer Peter).

Dit weekend maak ik een uitstapje en ik niet alleen, want gisteren reisden vanuit heel het land (honderd-?)duizenden mensen af naar de hoofdstad om dit kleurrijke, feestelijke boten-defilé live te volgen. In de zes kilometer lange route van de Canal Parade voeren tachtig boten van allerlei organisaties. En daar komt traditiegetrouw een hoop volk op af. 
Ook ik koos zorgvuldig een plekje langs de route en stond al twee uur van tevoren met de camera in de aanslag. Ziehier mijn verslag van de 22ste, jaarlijkse LHBTQI*-vlootschouw.
En wil je toepasselijke muzikale begeleiding bij het lezen van dit regenboog-verslag? Open dan de speciaal voor dit evenement samengestelde playlist van collega-blogger Whiteboxliving met nummers als "The Love Boat" en "I'm Coming Out". 

Ship ahoi!

Niet te beschrijven |belevings-|kunst in Museum Voorlinden

3 augustus 2017

Maar ik doe het toch. Dat beschrijven. Voorafgaande aan ons bezoek aan Museum Voorlinden las ik op de site dat de permanente collectie "stuk voor stuk belevingskunstwerken zijn, die zich niet laten beschrijven. Je moet ze ondergaan". Nou, ga daar maar aan staan! Dat betekent voor mij de onmogelijke taak om jou een impressie te geven van wat je in dat (nog prille) museum te wachten staat. Vrijwel onbegonnen werk!
En ook alle recensies die ik las ter voorbereiding van ons bezoek waren niets dan lovend. Sterker nog, de meeste waren euforisch. "Volledig uit het veld geslagen", "overweldigend", "Voorlinden dwingt je op de knieën", "een vertoon van rijkdom", "het museum rolt onbescheiden zijn spierballen". Superlatieven te over.

Een eigen bezoek werd nijpend, vandaar dat wij met hooggespannen verwachtingen afgelopen dinsdag afreisden richting het Wassenaarse duinmuseum. En het viel in niets tegen (en dat is de moeder der understatements). Ik ben alle indrukken nog niet eens te boven.

Hieronder een (schamele :-) poging tot een journaal. Het eerste deel, wel te verstaan. Een dergelijke beleving prop je niet in één blogbericht. Ik niet, tenminste.




Ik val gelijk met de deur in huis met dit fantastische werk van Ron Mueck (1958, Melbourne, Australië). Dit hyperrealistische "Couple under an Umbrella" (2013) dwingt tot niets anders dan respect. Tot in het kleinste detail lijkt dit oudere (echt-)paar van vlees en bloed. Volgens de informatie verbeeldt Mueck hier de doorsnee mens precies twee keer groter dan hij en zij in werkelijkheid zouden zijn.

kwetsbaar en introvert

Ruim twintig jaar werkte de kunstenaar als poppenmaker voor televisie, film en commercials voordat hij eind jaren negentig gevraagd werd voor tentoonstellingen. Werkend naar levende modellen en anatomieboeken, maakt Mueck het beeld eerst van klei, levensecht tot en met de kleinste schijnbare onbenulligheid. Vervolgens wordt daar een mal van gemaakt die van binnen met pigment wordt bestreken en daarna gevuld met siliconen en fiberglas. Aansluitend beginnen de maandenlange werkzaamheden waarin de huid op kleur wordt gebracht en de haren één voor één worden geïmplanteerd. In één woord geweldig!
In het auditorium van het museum is een interessante documentaire te zien waarin je het maakproces van "Couple under an Umbrella" kunt volgen. 




1. en 2. Maurizio Cattelan 'Untitled', 2016. (Schaal 1:7,5 en de deurtjes gaan bij tijd en wijle open en dicht en dit is niet mijn voet). 3. trap naar de bodem van 'Swimming Pool'. 4. De glazen sculpturen van Roni Horn, 2012-2013.
"Het mocht wat kosten en dat is te zien. Noem het een vertoon van rijkdom, maar Museum Voorlinden is in de eerste plaats een cadeau voor iedereen", kopte de Volkskrant bij de opening van (het "Triple A" privé-) Museum Voorlinden in september vorig jaar.  De box van glas, natuursteen en staal (het zou zo groot zijn als een voetbalveld) vertelt het verhaal van een man die moderne kunst van hoge kwaliteit verzamelt. 
Een gebouw (ontworpen door Kraaijvanger Architects) dat in alle opzichten dienend is aan de kunst met een grote K. Oprichter, verzamelaar en oud-chemie-Godfather Joop van Caldenborgh is zelf mede-verantwoordelijk, want hij heeft door strakke begeleiding van het ontwerpproces niets aan het toeval overgelaten. Het museum bestaat uit drie gedeelten: één voor wisselende presentaties, één deel voor de uitgebreide, vaste collectie dat in de afgelopen vijftig jaar door Van Caldenborgh is verzameld én ruimten die speciaal op maat gemaakt zijn voor de permanente highlights, waarover ik je in deze blogpost bericht. 

Triple A klasse

Nog een bijzonder aspect van de architectuur: wanneer je binnen bent in dit mooie paviljoen, dan is het buiten overal. (De rijke tuin in landschapsstijl van landgoed Voorlinden - met een messcherp gazon, waar menig golfbaan jaloers op zou zijn en bloemenpracht van Piet Oudolf - bespreek ik o.a. in mijn volgende bericht).






Museum Voorlinden is rolstoeltoegankelijk, want het is gebouwd als een paviljoen. Toch is er een schacht met een liftcabine die met onbekende bestemming verdwijnt in het pand dat dus geen verdiepingen telt (zie de twee foto's). Maker van deze miniatuur-versie is Maurizio Cattelan (1960, Padua, Italië). Weer zo'n voorbeeld voor complete verwondering.
En probeer je aandacht maar eens los te trekken van het roestig stalen labyrint van Richard Serra (1938, San Francisco, VS). Dit 216 ton wegende sculptuur van 4 meter hoog, 18 meter lang en 7 meter breed genaamd "Open Ended", bevestigt wat ik in de eerste regel van dit bericht al schreef: dit kunstwerk laat zich niet beschrijven. Je ervaart dit kolos het beste door er gewoon doorheen te lopen en waardoor je alle kans maakt gedesoriënteerd te raken. Van dit pièce de résistance van het super-museum (of is dat het zwembad?) kun je behoorlijk in de war raken. Zeker degene zonder richtingsgevoel.

Kroonjuwelen

Voordat ik je meeneem naar het klapstuk in het museum (naar mijn bescheiden mening), zie je hieronder het werk van Hans-Peter Feldman (1941, Düsseldorf, Duitsland). Nou ja, het is niet echt 'eigen werk': hij is bedenker en uitvoerder van de opstelling. Wikipedia 'zegt' over deze kunstenaar: "Feldmann's approach to art-making is one of collecting, ordering and re-presenting". Voor 'Horizon' (2014) verzamelde Feldman (naïeve) landschapsschilderijen en zeegezichten die hij met elkaar verbond door ze - op de hoogte van de geschilderde horizon - op één lijn te hangen (begrijp je?). Echt heel goed gedaan. En ieder voor zich zijn de kunstwerkjes ook niet te versmaden.






Zoals gezegd, heb ik het meest spectaculaire (maar daarover kunnen we twisten) permanente kunstwerk voor het laatst bewaard en dat is 'Swimming Pool' (2016) van Leandro Ehrlich (1973, Buenos Aires, Argentinië). En nu volgt een tipje van de sluier (spoiler alert!). Het ca. 3 meter diepe zwembad ziet er heel normaal uit, maar het wateroppervlak bestaat uit glas met een laagje water van 60 mm. Vanuit de kelder kunnen de toeschouwers 'onder water' lopen. Met behulp van een glasplaat van 6 x 3 meter wordt een volledig zwembad voorgesteld en om de suggestie werkelijkheid te laten worden is heel veel reken-, teken- en montagewerk verricht. Complex in z’n eenvoud.
(In de categorie 'leuke weetjes, gekke feitjes': voor het realiseren van dit kunstwerk ontving glasbedrijf Glasimpex uit Schiedam de Glas Award 2016).

schijn-zwembad

Je kunt het werk dus van twee kanten bekijken: vanaf de zwembadrand én van onder de waterspiegel. In beide gevallen blijf je droog en hoef je niet bang te zijn voor waterschade als je een selfie maakt. Wat massaal wordt gedaan. Ik portretteerde mijn, overigens net zo enthousiaste metgezellen. En vooruit, ook een halfie van mezelf... 







Had ik al verteld dat ik erg heb genoten van mijn bezoek? :-)

Ik moet nu echt stoppen (anders wordt dit bericht veel te lang), maar ik wil je toch nog vier foto's laten zien van de tijdelijke tentoonstelling 'That's Not Me' van Rodney Graham (1949, Abbotsford, Canada) die letterlijk als een toneelspeler in de huid kruipt van zijn onderwerp. "Fotograaf Graham maakt verhalende en tot in de puntjes geënsceneerde beelden, waarin heden en verleden; fictie en realiteit versmelten", aldus de informatiefolder.


-X-


Met een onderbreking voor een verslag van de Canal Parade van aanstaande zaterdag, krijg je van mij nog een relaas over "De Tussentijd": een prachtige selectie uit de eigen collectie van Museum Voorlinden.

Ook heel erg de moeite waard! To be continued....!





Alle foto's © www.agreylady.nl

Auto Post Signature

Auto Post  Signature